Sevgili şimdiki zaman,
Sevgili şair adam ve şair hanım,
Sevgili küçük hanımefendi,
Sevgili şair hanımefendi..

Bu yazdığım son mektup ise bilmeni isterim.
İçinde yalnız bizim olduğumuz bir mektuptan istifade etmekteyim.
Sensizliğin kafiyesini sende buldum.
Bütün hücum savaşlarını durdurdum.
Mısralar yıkıldı,
kelimeler siper aldı,
heceler dağıldı,
bir şiir can çekişiyor şimdi.
Elini uzatsan, canlanacak.
Dokunsan ayağa kaldıracak bütün şiirleri mezarından.
Sen yine de susuyordun.
Ben yine susuyordum.
Susuyorduk..
Bir kelâm etmeden anlaşabiliyorduk seninle.
Hâlbuki konuşsan kanatırdı bütün parçalarını satırların ilmek ilmek.
Deler geçerdi yüreğimi bir şarapnel duvarı.
Bütünleşirdi şiirler dilinle dokuduğun zaman.
Sessizdin,
sessizdim,
sessizdik..
Öyle uzaktan dinliyorduk birbirimizi.
Bekliyordum çözülmesini;
kelimelerinin,
kelimelerimin,
kelimelerimizin...
Birlikte susuyorduk.
Bundan daha güzel bir intihar biçimi görmemiştim.
Sevgilim..
Şiirim..
Can parem ve canımın içi..
Bir kez daha söylüyorum;
Sen ki, içisin canımın..
Bu bir intihar mektubu değildir.
Seni benim yerime görecek olan mektubun hatırasıdır.
Son mektubum olarak bunu, kabulüne takdim ederim.
Bağışla beni,
ve esirgeme sen’i benden...
Olur ya, geç kalmış olursun.
Sen yine de gel.
Yüreğim yüreğine emanettir.
Sende Allah’a emanetsin.