O değil de;

Ayvaz’ı gören bilen varsa insaniyet namına bi’ haber versin kendisine. Aile perişan, gece gündüz onu arıyor ama yanlış yerde arıyor.

Aile, benim telefonumu Ayvaz’ın telefonu zannediyor ama vallahi de değil billahi de değil.

Ayvaz diye vakitli vakitsiz aradığınız telefon benim telefonummmm!

Ayvaz.... Annen hasta. Evine dön. Ya da bir ara bir sor Allah aşkına!

O değil de;

Televizyonda yine diziler moda. 7-24 izlersiniz artık. Sonra da evde işte otobüste ve taksilerde bol bol anlatırsınız.

İMDAT! dedirtene kadar...

O değil de;

Reklam metinlerini yazanları çok düşünüyorum. Nasıl bir psikolojiyle yazıyorlar diye. Bazıları öyle kötü ki. Sanırım, ’Reklamın iyisi kötüsü olmaz’ mantalitesi. Yanlış biliyorlar. Oluyor.

Diziler için de aynı şey sözkonusu. Özellikle de komedi filmlerinde. Mizahı gözümüzün içine sokmanın anlamı yok ki. Ortada mizah varsa gözümüze sokmadan da anlayabiliriz. Yapılanlar Mizah adı altında garip garip şeyler.

O değil de;

Gözünü sevdiğimin çizgi filmleri. Her yaş grubunda zevkle izlenilebilir.

Komedi dendiğinde aklıma Laurel Hardy, Charlie Chaplin geliyor. Siyah beyaz günlerin eşsiz kahramanları.

O değil de;

Akşamın bu saatinde bu nostalji merakı nerden çıktı bende bilmiyorum.

Demem o ki; güzel bir komedi filmi bulup izlemek lazım. Hiç fena fikir değil bunu hemen uygulamalı.

O değil de;

’Lale Devri çocuklarıyız biz
zamanımız geçmiş
aşk şarabından kimbilir en son
hangi şanslı içmiş...’

O değil de;

İyi bayramlar...