EMG

• 25 Nisan 2020 Cumartesi 17:58:25

’’ Tuhaf günler buldu bizi, tuhaf günler izleyip kıstırdı bizi, yok edecek küçük sevinçlerimizi, ya da devam edeceğiz oynamaya, ya da yeni bir şehir bulacağız. ’’

.....

Birden bana görünüyor, bir dağ, uzak ve yakın gibi kaybolup çıkıyor. Sonra yine kayboluyor. Bir vargit çiçeği kendini sise buluyor körlük gibi.

Onu hissediyorum. Kendimi de, her şeyi görüyorum. Elim geziyor sisin içindeki takıların üstünde. Gümüş işlemeler, oymalı ahşap kenarlıklar,çeşitli desende renkli bileklikler. Vargitler görünecek gibi.

Körlük diyorum yine, bir zaman duygusu. Gözlerim yoruluyor. Her şey kaybolup  gidecek gibi sımsıkı kapatıyorum gözlerimi. Sonra bir rebetiko havası. Ellerim uzuyor. Dik aralıklı sandalyede oturan kedilerimin hayalini  hissediyorum; gece ışıkları, damlar, daldan dala konuşan kuşlar, boş alanlar, bir siyaha  bakmanın şaşkınlığıyla beni izliyorlar.

Sonra bir rebetiko havası daha. Karşı pencerenin piyano sesi. Dağ görünüp yine kayboluyor. Bir ritüele dokunmak gibi, mavi yeşil kırmızı sarı turuncu tüm renklerim müzikle odama doluyor. Yattığım çarşaf, kenarda duran ahşap sandukamın bez bebeklerine dokunuyorum kanım çekiliyor.

Göz kapağımın  altında çatılar, kırmızı kiremitler, beton yığınları gırla gidiyor. Hiç ses yok, tek bir ses yok. Beynimin içinde, derinliğinde bir kuzgun, tarlaya konmuş korkuluğun üzerinde  gözleriyle tarlayı ekiyor, biçiyor ve bazuka çalıyor dağın tepesine, rüzgara, soğuk yağmura, toza bulanan gözyaşına. Vargitler hiç gelmeyecek mi?

Elimi uzatıyorum uzağa gidiyor dağlar, çam ağaçları uğulduyor kulağımda. Bir bakır ustası hızını yavaşlatıp boş alana çıkıyor. Her yer gri, gümüş, pirinç bronz alaşımlar, gözyaşı ve simyacılarla dolup taşıyor içim.

Elimi uzatıyorum. Dağ kanıma giriyor. Bir rebetiko havası ki hiç sorma. Bir kuzgun bazuka çalıyor  damarlarımda..