Yoruldum artık, konuşmaktan bile sıkıldım, eskiden beni inciten sözlere şimdi
yalnızca kızıyorum. Bencil ve küstahlaşmış insanlar, derinleştirdi ruhumdaki acılarımı.
Geceleri hüzünle ay dedeye bakıyorum sessizce. Dışarıda korona virüs korkusu, ölüm kokusu, çevremizi sarmalamış, gözlerimi kısıp bakıyorum.
Ruhum kendi kederiyle baş başa kaldı, yeni çiçek açmış ağaç gibi soğuk rüzgarlarla erken döktüm çiçeklerimi. Ama yine de kızıyorum gereksiz sözcüklere ruhum daralıyor.
Yoruldum artık, konuşmak bile istemiyorum.
Hiçbir söylediğinize inanmıyorum. Kendi ırkımdan başka sevilecek ırklar olduğunu da biliyorum, kendi dinimden başka dinler olduğunu da biliyorum.
Düşünmekten vazgeçmiyorum, düşüncelerimden vazgeçeceğime dinimden vazgeçerim.
Düşüncelerimi inkar edeceğime ırkımı inkar ederim.
Ama yine de öfkeleniyorum, kim bunlar, ne hakla dünyamıza virüs salgılıyorlar, herkesi korkuyla susmalarını sağlıyorlar.
Dünya hepimizin içinde yaşadığı, küçük köy olduğunu da biliyorum.
Ölüm sevgilimizden bile yakın bize.
Şiire dönmeliyiz yeniden, içinde bulunduğumuz anı şiir tadında yaşamalıyız.
Korkuları bir kenara atıp yeniden başlamalıyız. Körelmiş sevgilere yeniden hayat vermeliyiz.
Ve yüksek sesle söylemeliyiz!
Yaptığınız onca silahlar, insansız hava araçları, füzeler, tanklar, toplar hepsi hangarlarda çürümeye terk edilmiş.
O silahlara harcanan emek ve paranın yarısını insana harcasaydınız, insanlık ölüme bu kadar yakın olmazdı.
Ekolojiye saygılı olsaydınız insanlık bu kadar mutsuz olmazdı.
Virüslerle mücadele etmenin yolu bilgidir, sevgidir.

Hüseyin Taşdemir