İnsan sustuğudur; Konuştuğu değil demiş büyükler.
Oysa ben çok gevezeyim. Dilimin söylemediğini
gözlerim, onların beceremediğini sözlerim
muhakkak aşikar ediyor. Kelimeleri her ne kadar perde
yapsam da halime , sözün ulaştığı kişiden, yol olur ahvalime.
Bilinmez olsun istediğim, bilinemezliğim mi yoksa ?
Bu gün yine kendime yaslanmış öylece duruyorum.
Çevremde cenazeler. "Yaşamak hakikaten zor."
Diye geçiyor içimden. Gülü dalında sevmek,
Sevdiğini söylerken sevdiklerine,
ne anlayacaklarından emin olamamak zor.
Bir kediyi sevmek,Uçan bir serçeye,
Güle güle diye seslenmek zor.
Zor, bir ağacın yaprağın da kendini görmek.
Ve hakikaten zor.; Kendisi olamadığını bildiğin
iyi yürekli ama zalim birinin, niye zulmettiğini bilerek.
Onun zulmüne düşman; Zatına aşık olmak .
Zor bir annenin evladı olmak. O seni "bunu ben yaptım"
Diyerek severken, senin onu, kendisi olduğu için sevmen zor.
Karşılıksız olmazmış sevgiler.
Zor bu yalanı tekrar tekrar söylemek.
Kendisini sevdiğin, ama "kendini" sevdiğinde yada
sevgisinde göremediğin kişi olmak zor.
Zor işte; seviyor olmanın yüceliğini
sevilmenin pespayeliğine terk eden vuslat.
Kavuşmalar zor.
Az sonra çalacak ayrılık zilinin beyin törpüleyen zırıltısının
içinde, mutluluğu aramak zor.
’Beni ne kadar seviyorsun’ Sorusuna muhatap olmak fena.
Bu sözü sana sorduran nedir ? Diyememek zor.
Zor işte be hıdır. Zor.
Bu kadar zor içinde, kolay olan ne ? Diye soracaksın değil mi ?

Çevremdeki hiç kimse ! Sevmek için sevmiyor.
Bunu bilip rahat etmek.