TÜKENMEZ KADER

• 18 Mart 2020 Çarşamba 15:25:30

Neler geldi neler geçti ! Geçen günün adı geçmiş, günü görmüş kişinin aslında çoktan içi geçmiş.
Mişli geçmiş zamanlardı Herkese göre sıradan yaşayana sıra dışı bir armağandı.
İşte öyle bir zamandan muzdarip adamın, çok zamansız iç geçirim nöbetlerine tanık olmuş biriydim.

Herşeyin üst üste ustalıkla geldiğinden şikayet ederek hep söze başlardı. Kendini o kadar yaşadıklarına kaptırmıştı ki anlatırken hızına yetişmek neredeyse imkansızdı. Onun ifadelerinin ne bir giriş cümlesi ne de bir sonucu olurdu.Çünkü hayatında hep degişen şeylerden gelişen, gelişi güzel gelişme cümleleri vardı onun.
Bu anlatacaklarının da ne bir ana fikri ne bir sonuç cümlesi vardı ! Kimseye gönderilmek üzere bir mesaj kaygısı da taşımıyordu ! Yalnız rahatlamak amacıyla mişli geçmiş zamanlarda ki kendiyle konuşmalarının dışarıya nasıl yansıdığını geçte olsa merak ederek bu satırlar yazılmıştı ...
Kendi gibi cümlelerinin de artık takati kalmamıştı.Çok yorgundu düşünmekten!
Nefes almak için bile özel bir çaba sarf ediyordu. Can çekişmeye can atıyordu benliği ! Cümleler devrikti, tıpkı onun gibi devrilmek üzereydi ve hızlıca yaşadıklarını anlatmaya başladı :

Anlatılmaz yaşanır derler ya aynen öyle bir zamandı. Anlatamıyordum ve ben sadece yaşıyordum. Hayatımda bir anda film setine dönüştü. ’’ Yok ya bu kadar da olmaz! ’’ dediğim her şey inada yapar gibi gözümün önünde bitiyordu. Benim bu oyundaki rolüm; sindire sindire gerçekleşen olayları yaşamaktı.
Bana verilen Diyalogda ise; ses çıkarmamak! İsyan etmemek! İçine atmak ama kendine kesinlikle zarar vermemek gibi sözler yer alıyordu. Neyse istemeye istemeye kabul ettim ! Nasıl etmeyeceksem koskoca hayat prodüksiyon layık görmüş bana bu rolü !!!
Ve başladım oyuna. Artık bilmediğim bir oyunda konuk oyuncuydum, sahnelerin tozunu istemeden yutmuştum bir kere.
Konuk oyuncuydum az oynayıp kaçacaktım güya! Bu kadar ajitasyon role uzun süre kalınamazdı da zaten.Sonradan birde baktım ki oyuncular değişiyor, başrol acı çekiyor, zaman ve mekan kavramına ise kimse riayet etmiyordu..Bunun gibi bir çok olay kendini sürekli yeniliyordu sabit olan bir şeyler yok muydu? Vardı tabi bölüm başına hisseme düşen acılar hep sadık kalmıştı bana hepsi bu !
Ben yine misafir oyuncu olarak kaldığım yerden görevime devam ediyordum. Tüm acılara itinayla bürünen baş figüran olup çıkmıştım biranda! Kendi hayatım konu ediliyordu bu oyuna ama ben sadece bir figürandım kendi acılarıma seyirci kalıyordum!

İşte öyle en karamsar tabloların en zifir köşesinde dizlerimin üstüne kapaklanmış bekliyordum. İçimden kendimi yerken aynı anda ağız dolusu küfürlerimi hiç esirgemeden sağa sola rast gele savuruyordum. İsyanın köşesini dönmeye son bir viraj kalmıştı. Çıkmaz sokaklara doğru seyrediyordu düşüncelerim !

Patlamaya hazır bir bombaydım, pimimi çoktan çekmişlerdi ve bundan kimsenin haberi yoktu!
İşte böyle dönemlerden geçip giderken benliğim, içimdeki ses hep aynı şeyleri tekrarlıyordu.
’’Her işte bir hayır vardır ’’
Böyle diyordu demesine ama bozuk plak gibi aynı şeyleri yineleyip başıma sürekli kalkması önceleri beni çok rahatsız ediyordu! O ne derse desin dinleyen kim! Ben yine bildiğimi okuyordum.
İtiraf etmek gerekirse aslında bildiğim bir şey de yoktu ya ! Tek bildiğim keşkelerdi. Keşkelerle ne peynir gemisi yürüyor,ne de olmuşla ölmüşe çare bulunuyordu! Kimse bulamamıştı ki bu işe bir çare ben bulayım. Neyse ki bu zaman çok uzun sürmedi , taşlar oturmaya başladı kendinden.
Sonra ne mi oldu?
Bu işte de bir hayır vardır! Elbet bu günler de geçer! diyerek isyanımı içine çeken iyimserliğin artık gözleri üzerimdeydi ve çoktan teşhisini koymuştu.ve bana seslenerek diyordu ki:
Ey Arkadaş ! Kaderin şartı şurtu yok işte ! Sadece yazgısı vardır gördüğün gibi işte. Ve sen sadece sana yazılanları yaşıyorsun. Artık hakkında yazılanları sürekli sorgulama ! Her şey olacağına varıyor görüyorsun işte ! Bak ne 1 saniye geç ne de 1 dakika erken oluyor bu süre ! Sistem tıkır tıkır, muhteşem bir şekilde işliyor. Tükenemez bir kader var karşında ! Sen ise bu sistemin zincirinde en zayıf halkasın artık bunu kabul et !!! Diye diyee içimde ki ses artık dışıma da yansıdı !

Yazılı mıydı? Sözlü müydü bu Kurallar? Bilmem ama kıt bilginle ne kadar karşı durabilirsin bu mükemmel sisteme? Gözün kesiyorsa sana verilen cüzi iradeni koy önüne, Ben geldim arkadaş ! diye dikil karşısına, bağır çağır yine isyan et ! Ama artık ne fayda !
İşte türü ne olursa olsun oynadığım bu oyunda ben sadece bir figürandım !!! Payıma düşenleri işte ben böyle yerli yersiz zamansız , iç geçirerek yaşadım ve sürekli paylaştım kendimle.
Yaşadıkça öğrendim her insan gibi.Yaşadıkça da farkında olmadan yaşlandım. Kıt bilgimle kıt kanat kendimi geçindiremezken, tükenmez kaderime nasıl isyan ederim!
Aklıma geldikçe halen kendime şaşarım !!!