Uzun zamandır düşünüyorum. Ne kadar uzaksam sana o kadar tutuşuyorum sana uzanmaya. Seni düşünüyorum, beni düşünüyorum. Hayalden öte, sevgiden yüce... İçimin karanlığı en açık tonunu sunuyor kalbime. Heyecanlanıyorum. Sana ulaşan yollar çetrefilli, zor. Emek, zaman, sabır istiyor. Soruyor bir ses:"Yakın mı, uzak mı?". Yakın diyorum. Sonra kendim bir başka sorunun farkına varıyorum. Nasıl? Kendimden vermeliyim. İnanmalıyım, başarmalıyım. Bir küfür aslında "seni istiyorum" demek ve kestirip atmak. Bu farklı bir şey olsa gerek. Bu kadar basit kalamaz; hayır içimdekiler bu kadar kesat değil. Anlamlı, uzun, duygusal... Ağlamaklıyım her daim. Sen bana uzaksın diye kırılmıyorum. Yine sana bağlıyorum olanları. Bu bana yetiyor. Akıp taşmak istiyorum bir nehir misali. Seni ıslatmak. Sana dair bir şey olmayı ümit ediyorum. Diyelim ki yanımdasın; nefesin nefesimde. İşte o zaman korkmuyorum artık. Seni yanımdayken özlüyorum. Uzatıyorum mananı; büyütüyorum kalbimde. Mutluyum. Sen varsın; ben varım. Böyle iyi. Kötülük olmasın artık. Bizim sevgimiz yensin bütün zorlukları. Kırılmasın artık kalpler. Herkes kimi seviyorsa itiraf etsin.

Seni özlüyorum, sana ağlıyorum, sana uzanıyorum, senden korkmuyorum. Hissediyorum...