Hayata başladım bugün. Açtım gözlerimi.   Yolu takip ettim. Her yer karanlık, koyu bir sessizlik olan. Yılmak üzereyim. Yanlış geldim sanırım. Nefes alıyorum. Evet, doğru. Dünyaya geldim ve geri dönemem. Devam etmeliyim. Adımlarla ilerliyorum. Simsiyah gece. Karaltılar farkediyorum bir an. Bir Kurt... "Merhaba" demeye cesaret ediyorum. "Zifiri karanlığı aydınlatmak için ne yapmalıyım?". "Bekle" diyor ve arkasını dönüp uzaklaşıyor. Daha yol alıyorum. Ağaçlar ayı ve yıldızları kapatıyor. Korkuyorum. Ümitsizlik çöküyor içime ani. Nereye geldim ben. Hiç burada olmamalıydım. Gücüm azalıyor ve uykuya dalıyorum.
Gözlerimi açtığımda bir dağın yamacındayım. Hava aydınlanmış ama bu kez de tek gördüğüm çetin kayalar. Sarmışlar her köşeyi. Aşağıya yön yok. Tek şansım zirveye ilerlemek. Öyle yapıyorum ve tırmanmaya başlıyorum. Saatlerce yukarı çıkıyorum. Yoruluyorum bazen, pes edecek gibi oluyorum.
Ama bir şey oluyor. Zirvede rengarenk, cıvıl cıvıl, narin bir çiçek buluyorum. Çiçek dile geliyor ve diyor ki: "Hava tekrar kararacak!"