EVİMİN DİREGİ

• 25 Şubat 2020 Salı 16:55:37

EVİMİN DİREĞİ

Yaşlı kadın, kapının pervazına destek olsun diye dikilen direkten tespihini aldı, pencerenin önündeki sedire oturdu. Yanı başında duran battaniyeyi dizlerine çekti..Tespihini çekerken dışarıyı seyre daldı.Dışarısı o kadar sessiz , ıssızdı ki. Bir an içi ürperdi. Karşı dağlarda kar vardı, eteklerdeki erimişti. Fakat soğuk ayaz pek çetindi. Kar yağmış gibi bembeyaz kırağı düşmüştü. Yerler dondu çatır çatır. Her şey gri ve kasvetliydi. Ne bir insan ne bir kuş sesi, ne de bir hayvan vardı. Kapıda ki karabaştan başka. Boş evlere baktı. Uzaktan bir evin bacasından ince bir duman tütüyordu. Havalar soğuğunca kimse kalmıyordu köyde. Bir kaç kocamış komşudan başka, Onlarda çoğu zaman oğullarına kızlarına gidiyorlar, günlerce gelmiyorlardı. Kendinin gidecek kimsesi yoktu. Tek oğlu Almanya’da yaşıyordu. Yazın birkaç günlüğüne gelir, sonra tatile denize giderlerdi.
Yaz gelince pikniğe, köy havası diye akın akın gelen akraba, eş dost kışın hiç uğramaz oluyordu. Kimse demiyordu ki kışında sen bize gel, bir kaç gün kal diye. Kocası sağken onlarda kışları şehre gidiyorlardı. Köyleri şehre yakındı. Okullar kapanınca köye geliyorlar, kışlıklarını yapıyorlar, Kayınvalidesi, kayınpederine yardım ediyorlardı. Kayın pederi onlar gelince seviniyor evimin direği geldi diye sırtını sıvazlıyordu. Oğlunu sarılıyor: “Vefalı oğlum, Gece boyu ayaktasın koca fabrikayı gözünü kırpmadan bekliyorsun, izin gününü uyuyacağın yerde gelip bize yardım ediyorsun.” “Elbette geleceğiz baba size yardım etmek görevimiz. Hemde bize faydası oluyor. Yoksa aldığım üç kuruş maaşla geçinilir mi?” diye gönlünü alıyordu. Kayınpederi, Gelin geldiği gün, yüzünü açmış beşi bir yerde, yüz görümlüğü takmış, sonrada Bak gelinim “Kızlar gidici, bu ev atalardan kalma 100 yıllık var. Bir yerleri eğildi bir yerleri çöktü. Kaynananla ikimiz çöken yere direk olduk, direk diktik. Bundan sonra Evimin direği sen olacaksın .“ demişti. Kadın içini çekti, yerinde kıpraştı. Soba geçiyordu, evi soğumağa başlamıştı. Üşümüştü “ sanki o günkü sözlerin beddua mıydı baba? Bak herkes gitti ben direk oldum sanki. Bu evden çıkamıyorum. Gitmek, kendi evimde yaşamak istiyorum artık. Her tarafı dökülüyor, senden sonrada biz de kaç direk diktik, ama oda bizim gibi kocamış düzen tutmuyor. Soğuktan odadan çıkamıyorum. Ama yıkılmıyor. Yıkılısıca”. Diyerek yerinden kalktı. Sobaya yanındaki kütüğü attı.” Karabaşta acıkmıştır. .” Diyerek sobanın üzerindeki güğümü alıp mutfağa yöneldi. Güğümdeki sıcak suyla kendine çay, karabaşa yal hazırladı.
Kapının açılmasıyla karabaş sevinçle koştu, kuyruğunu sallayarak. “Gel benim akıllı oğlum, can yoldaşım, acıktın değil mi? Hadi çabucak ye. Şimdi arkadaşların gelir sana bir şey bırakmazlar.” Diyerek karabaşı sevdi. Yalını içişini seyretti. Çıkmışken birazda odun alayım diyerek evin giriş kapısının yanında çift kanatlı koca kapıyı iterek içeri girdi. Bir süre durarak gözlerini karanlığa alıştırdı. Koca ağıla baktı. Bir köşede yakacak odun, kömür. Sağda solda kazma kürek, tırpan, düğen gibi artık kullanılmayan aletleri duruyordu.” Evin altına gelen kısımda koyunlar yatıyordu o zamanlar. Ondan sıcakçık oluyordu ev. Şimdi dünya odun kömür yakıyorum bana mısın demiyor, şu kalın kütükleri götürüyüm, akşama kadar beni idare eder” diyerek iki kütüğü kucakladı yalpalayarak ağıldan cıktı aceleyle eve girdi, odanın kapısının yanına odunları bıraktı.
Soğuk iliklerine işlemişti aceleyle mutfağa geldi. Tepsiye, zeytin peynir den olan kahvaltılıkları koyarak odaya geçti. Oda ısınmıştı kütük çıtır çıtır yanıyordu. Tepsiyi sedire koydu, sobanın üzerinde ekmeğini ısıttı, çayını doldurdu. Dışarıyı seyrederek kahvaltısını yaptı.
Bu gün içi sıkılıyordu, yüreğinde bir ağılık vardı. Sırtında ki ağrı koluna vuruyor, içi çekiliyordu sanki. Bir insan, bir ses istiyordu yanında. Besicinin çobanının hanımı ara sıra uğruyordu. Bu günlerde oda gelmez olmuştu.” Bu soğukta iki bebekle nereye cıksın taze. Ben gitsem diye düşündü. İki evin arası bağa vardı. Soğukta göze alamadı.. Kalktı televizyonu açtı boş gözlerle bir süre baktı. Tepsiyi alıp mutfağa öylece bıraktı. Koşarak odaya döndü. Kayınvalidesinin sesi kulaklarında çınladı.” Onların yeri yok mu? Sofrayı hemen toplayın , yoksa şeytan artıklar..Gülümsedi.”İyi kadındı rahmetli. Beni kızlardan ayırmadı. Üç görümcesi, bir kaynı vardı. O zamanlar ev cıvıl cıvıldı. İş de ,aş da, neşe de çoktu. Koyunla, inekle, bağ bahçeyle uğraşıyorlar, herkes bir işin ucundan tutuyordu.
+ Yıllar geçmiş kızlar gelin olup gitmişti. Kayınbiraderi de Almancılar kervanına katılmıştı. “ Kör olasıca Almanya anaları evlatlarından etti.” diye İçini çekti, gözleri doldu. Oğlu aklına gelmişti..Hayırsız cıktı diye düşündü. Oysa ne umutlarla doğurup, büyütmüştü. İlk çocuğunu düşürmüş, ikinci kız olmuştu. O da üçüne gelmeden ateşlenip ölmüştü. Hamile kaldığında kayınpederi. “geline iyi bakın. Bebenin başına bir şey gelmesin. Bu gidişle soyumuz kuruyacak. Hayırlısıyla bunu kucağımıza alalım. Demişti hamileliği süresince kayınvalidesi doğru dürüst iş yaptırmamış, bütün aile üzerine titremişti. Kayınpederi torununu kucağına aldığında sevinçten havalara uçmuş kurban keserek fakirler dağıtmıştı. Oğlunu el bebek gül bebek büyütmüşlerdi. Okul zamanı gelince şehirdeki okula yazdırmışlar, onlarda, kışları şehre gitmeğe başlamışlardı. Babası da oğlunun üstüne titriyordu onu en iyi okullarda okutacağım, büyük adam olacak benim oğlum. Diye bir dediğini iki etmiyordu.Üniversite üçe giderken mide kanserinden beş ay içinde ölüp gitmişti.Zor günler geçirmişlerdi..Bağ kur maaşı yetmiyordu. Kayınpederi hayvanlardan satıp göndermese geçinemeyecek, okulu bitiremeyecekti. . Ne sevinmişti oğlum mühendis oldu diye. Oğlan,. Ben amcamın yanına Almanya ya gidiyorum diye çekmiş gitmişti. Gidişinin altıncı ayıda kayınpederi ölmüş, kayınvalidesi yalnız kalmıştı. Aldığı maaş iki evi geçindirmeğe yetmiyordu. Şehirdeki evi kiraya vererek köye, kayınvalidesinin yanına taşınmıştı. O Zamanlar bu kadar yalnız kalacağını düşünmemişti. Köy bu kadar boşalmamıştı. Kapıya çıktığınla bir komşuyu görebiliyordun. Önce gençler gitmişti. Artık çiftçilik karın doğurmuyordu. Koyun inek sürüleri satılmış, Köyde doğru dürüst hayvan kalmamıştı. Haklılar da kocamışlar nasıl hayvan bakacaktı. Kayınpederi de satmamış mıydı onca sürüyü.
Kayınvalidesinin ölümünden sonra tek başına kalakalmıştı koca evde. Ne gelen vardı, ne giden. Günlerce direklere bakıp ağlamış, onlarla konuşmuştu. Bu eskimiş eve oda direk olmuştu sanki. Çekip gitmek şehirde evinde yaşamak istemiş. Yapamamıştı. Korkmuştu. Şehirde geçinemezsem. Diye bahaneler uydurmuştu. Neydi onu alıkoyan gitmekten bilmiyordu.
Şimdilerde emekli olanlar, durumu iyi olanlar baba ocağına geri dönüyorlar. Eski evleri yeniliyorlar yaz boyu oturuyorlar. Ufak tefek bir şeyler ekiyor dikiyorlar. Bolca mangal yakıyorlardı. Onların adları yazlıkçıydı. Birkaç kişide büyük besicilik, tavukçuluk yapıyordu. Sevinmişti köyde bir kaç komşu olacak diye ama onlar Afganlı dedikleri birilerini getirmişlerdi. Dilleri dişleri anlaşılmıyordu.. Hayvan sahipleri üç dört günde bir uğrayıp gidiyorlardı. Allah’dan yavan Mehmet in oğlu Türk çoban tutmuşta onlarla komşuluk yapabiliyordu.
Kapının çalmasıyla düşücülerinden sıyrıldı. Biri geldi diye yerinden fırladı sevinçle. Başı döndü gözleri karardı ayakları tökezledi olduğu yere yığıldı, vücuduna sıcaklık yayıldı, bağırmak istedi sesi çıkmadı. Her şey karardı. Tek direkler pırıl pırıldı. Kayınpederi, kayınvalidesi direklerden tutmuş onlarda parlıyor, gülümsüyorlardı.
Kapı hızlı hızlı yumruklandı. Karabaş acı acı havladı ve bütün sesler kesildi.
FATMA Sarıkaya RAVLI 06.01.2020