bir gün kalktığım zaman bir şeyin gittiğini ettim kendimde. O şeyin ne olduğunu bulmaya çalıştım.
ben ne yapıyorum, neden böyle? diye tartıştım kendimle eleştiri yeteneğimi kullanan,düşünen sorgulayan ’kendim’ neredeydi her gece içtim bulabilmek için belki bilincim yokken daha iyi bulurum diye her yerde aradım duvarların arkasına ,koltukların altına okunmamış kitapların içine baktım onu bulmak için uzun bir süre geçti bu süreçte arkamda bir sürü kişi bıraktım kah güldüm kah ağladım ama bir sonuca varamadım ilaçlar kullandım sırf onu bulabilmek için. üzüldüm,delirdim akıl sağlığımı kaybetmeye kadar gitti olay lakin yapamadım ömrümün güzel zamanları geçiyordu beynimdeki hücreler hata veriyor gibiydi gençliğim küf oluyordu ararken onu. Hayallerim ve yaptıklarım geçiyordu gözümün önünden ama umursamıyordum, bencilce onu arıyordum hala o şeyin ne olduğunu anlamaya çalışıyordum beni kendimden eden intihar düşüncelerine sürükleyen bir o kadar da alkole düşüren şey iblisten veyahut şeytandan daha kötüydü bana farklı gelen ve değişen şey neydi...?
sanki kendimden uzaklaşmıştım toplumun yarattığı kalıplara uymuş adapte etmiştim kendimi onlara, onlara benzemeye başlamıştım ne yapıyorlarsa ben de onu yapıyordum kim olduğunu unutmuş gibiydim fazla değer yükleyip verdiğim değeri alamıyordum kendimden veriyordum onlara bir gün icap etti kendime sormak bana ne oldu kendinle barışık olan ve ismin barış olduğu halde kendine küsmüşsün barış dedim... ve düşündüm bir söz geldi aklıma ’insan bir şeyi kaybettiği zaman gözünün önüne bakmalı’ bende gözümün önüne baktım ben benliğimi kaybetmiştim uğrunda acılar çektiğim beni başka biri gibi davranmaya zorlayan, zamanımı bir hırsız gibi çalan ve önüme tümsek koyan şey BENLİĞİM imiş meğerse kimse değilmiş bana zarar veren o bu şu diğeri öteki imiş baltaya sap olurmuş ta benden ben içime tahta kurdu sokmuşum meğersem kendimi kandırmışım hep fener tutmamışım ileriye,aynaya bakmamışım kendimi bulmak için sadece başkalarına bakmışım beni bulmak için herkeste kendimi aramışım...