"Bugün ilk kez..."

• 23 Şubat 2020 Pazar 22:44:37

Bugün ilk kez ölüm geçti aklımdan.

Bir sabah uykusu mahmurluğuyla gözlerimi tavana dikerek. Ellerime baktım, yaş aldıkça çizgileri acımasızlaşan ellerime. Sonra saçlarıma dokundum yaşama hissiyle hala hevesli hala uzama telaşında olan saçlarıma. Benden bağımsız özgürlüğünü taçlandıran ak düşen saçlarıma.

Sonra onun türküsünü dinledim. Dışarıdaki rüzgar onun kokusunu getirdi, kapı önündeki ayak sesleri onun adımlarını. Bitmeyen bir hikaye dönüp durdu içimde. Hiçbiri mutlu sona niyetli değildi.

Mutfak masasına iki çay bardağı koydum karşılıklı. Sonra en sevdiği mor lahana salatasını yaptım bol limonlu. Acıma baktım aynadan. Çektikçe beni büyüten, eğiten, acıtan acıma. Gülümseyince üzerime gölgelenen bir büyük karanlıktım ben.

Şimdi gecenin ortağı olmuş, aydınlığı örtüyorum. Yarım kalmış ilaç şişelerinde bir ışık arıyorum. Ucu bucağı görünmez yollar yürüyorum, hadi zaman bitirsin de şu işkenceyi diyerek yan yana halkalar diziyorum içimde.
Gökyüzüne bakıyorum, sonra yeryüzüne. Çektikçe eksilmeyen şey katlanarak artıyor. Boşluklarda daha derin oyuklar açılıyor. Kırılıyor incinen yerler, kopuyor ,dağılıyor.

Bir “ah” yığdım dört köşeden bozuk kalbimin zayıflayan odalarına.
Bir “ah” daha. Dokundukça acıyan yarama.
Bugün ilk kez ölüm geçti aklımdan.
Sonra defalarca kez ölüp dirildiğim.
Bir ses öylesine yaşama telaşıyla dolu.
"Biraz daha…"
Gece güne kavuşunca, sonra yağınca yağmur.
Toprak kokunca yaşamdan soğuyarak.
Bugün ilk kez.
Sonra onu düşündüm.
Yıkıntılar arasında ellerimden çekip kaldıran ellerini hatırladım. Taşlı yolları benimle yürüyen ayaklarını, acılarımı dindirdiğim sol yanını, ağrıyan başımı dayadığım omzunu, korkunç gerçekleriyle uyuduğumda kabusla uyanıp geçecek diyerek teselli eden avuç içi sıcaklığını.
Süslü cehenneminden karanlık bir cennet umarak.
Bugün ilk kez ölüm geçti aklımdan.
Sonra sen.
Sonra bir yaşamak umdum ,içimdeki gök gürültüsünden
“Yarım kalmamalı hiçbir acı, hiçbir umut, hiçbir yitmek arzusu.”
Tamamlanmalı bütünler, eksilerek. Yanlışlar götürmeli doğrularını.
Kendiliğinden.

Nuray KAÇAN-

ŞUBAT-2020

" Üzerime çöken karanlığadır..."