kocaman bir yürek

• 21 Şubat 2020 Cuma 08:42:22

Bugün size hayatımdan anlatacağım:
Ben 15 yaşındaki bir genç kızdım , dedemi bir Pazar sabahı kaybetmiştik duyduğum vakit okuldaydım
Nasıl koşarak ve ağlayarak koşuyordum benim için artık bir boşluğu ifade eden o evime doğru,
Eve vardığım vakit insanlar acımasızca nasılda taziye hazırlıkları yapıyorlardı.
Ağladım beni sakinleştirmek istedi biri ben şöyle dedim: ölmedi dedem değilmi , ölmedi siz öylesine toplandınız bugün buraya.
Karşımdakinden cevap alamadığımı görünce artık pes etmiştim . artık yok dedem dedim.
Yakınlarımız gelen her konuğa birşeyler ikram ediyorlardı gelenekten gelen bir davranıştı bu .
Hoş ben buna hiç anlam veremiyordum ya orasıda ayrı mesele,
Ben acımdan su bile yutamıyorken konuklardan biri şöyle seslendi: canım bir limon getirirmisin lahmacunlara dökelim.
İşteoan bir kezdaha anladımki insanoğlu ne kadarda nankörmüş, acımasızmış
Ve ben ona şöyle cevap verdim; kendinizi bilin hatsizlik etmeyin burası restoran değil taziyeevi.
Kadın cevabını alınca susmuştu , evetsadece susmuştu.
Lütfensizsizolun taziye evlerine gidince mümkün mertebe bir şeyler istemeyin çünkü bu hem ölenin yakınlarına hem ..... devamı gelecek...