KARA KAPLI DEFTER

• 3 Şubat 2020 Pazartesi 12:57:54

Küçük bir parkta oynuyordum ve hızla geçip giden zamanın farkında bile değildim!
baya saat geçmiş olacak ki annem geldi!
çok telaşlıydı..!
-hadi hemen gidiyoruz artık o adama katlanamıyorum dedi!
anlam veremesem de babam olduğunu anlamıştım o adam dediği kişinin bir kaç kere de kavgalarına şahit olmuştum çocuk beynimde anneme hiç kızmıyor hatta hak bile veriyordum!
babam sadist ruhlu bir adamdı anneme işkence yapıp sonrada karşısına geçip bir şişe rakı açıp içiyordu sanki eseriyle gurur duyuyordu!
o zamanlar bunların bilincinde pek değildim ama şahit oluyordum annemin gözünden akan yaşlara
bazen o adamı öldürmek bile geliyordu içimden neyse ki annem artık o adamla tüm bağını koparacaktı çok mutluydum!
nihayet kötü günler bitmiş o adam sadece biyolojik olarak babam olan adam artık hayatımızda yoktu kin ve nefret dolu bir geçmişe kefensiz gömmüştüm onu,

tabi hayat küçük yaşıma bakmadan bazı sorumlulukları da yüklemişti boynuma çalışmaya başladım hem yaşım hemde sahipsizliğim beni hayatın ortasında kocaman bir pasta dilimi paymıştı ve herkesde de o pastadan pay kapma mücadelesi!
yanıma yanaşmaya bana iltifat etmeye çalışanlar babam yaşında insanlardı
insanlardan kaçtıkça sanki onlara doğru itiyordu hayat beni!

sonra onunla tanıştım hayatımda ilk kez aşık oluyordum!
elimi kolumu nereye bile koyacağımı bilmeden kapılıp gitmiştim o güzel sözlerine
aradan geçen iki koca sene sevgimizi körüklemiş sıra ailesiyle tanışmaya gelmişti!
daha geceden başlamıştım makyaj yapmaya kıyafet düzenlemeye o gece sabah olmamıştı çok heyecanlıydım zavallı annem yatağımın başucuna gelip bana bir şeyler anlatmaya çalışsa da pek başarılı olamamıştı
aklımda sadece o buluşma anı vardı!

tam evden çıkmaya hazırlanırken bir telefon geldi evet bu oydu az sonra hayatımın erkeği olacak adam
bir şeyler geveliyordu pek de anlamamıştım buluşmak için randevulaştık hemen buluşma yerine gittim!
gözleri dolu ve rengi buz kesmişti adeta donmuştu damarlarında kanı!
korkmaya başlamıştım kalbimin atışlarına engel olamıyordum nihayet konuşmaya başladı.

-olmuyor ben çok denedim seninle olmayı ama olmuyor hem babam da istemiyor annesi babası ayrılmış kızdan karı mı olur iki gün sonra seni de terkedip gider anası ne ki kızı ne olsun hem iyi olsaydı kocası onu bırakmazdı dedi!
yıkılmıştım duyduklarım karşısında oracığa yığılıverdim uyandığımda yanımda o sevdiğim adam yoktu ben bayılınca beni bırakıp gitmiş,
işte bir erkek daha ve bir yıkım daha diye aklımdan geçirirken erkek düşmanı oluyordum yavaş yavaş
artık erkekleri sevmiyordum nerede bir erkek görsem üzerine kusasım geliyordu!
bir arkadaşımın tavsiyesi ile psikiyatriye başvurdum iyi gelmişti seanslar ve erkeklerden nefret etme huyumu yenmiştim daha bir mutlu bakıyordum hayata ve hayatın bana getirdiklerine!

yıllar yerinde durmuyor hızla kayıyordu derken annem hayatına birini almıştı bu adamında iki oğlu vardı
annem babam bile değemediğim adamın yaşattığı hayattan daha mutsuz bir hayata okey demişti pişmandı ama son pişmanlık fayda etmiyordu!
bu evliliğe razı olmasam da çaresizdim!

ve evlendiler..!
aradan bir kaç gün geçti!
üvey B (babam bile diyemediğim) adamın bana tuaf bakışlarını yakaladım önceleri anlam veremesem de
adam bana farklı davranıyordu!
onunla evde yalnız kalmamaya çalışıyordum sürekli dışarıda zaman geçiriyordum eve geç geliyordum ve buda benim dayak yeme sebebim oluyordu bir gün arkadaşını eve getirmişti!
çok kızmıştım ne işi vardı ayyaş insanların evimizde içtiler içtiler ve sızdılar bende odama kapandım odamın kapısı yavaşça aralandı içeri üvey b girdi

-sakın bağırma kimse seni duyamaz dedi!
bağırdım bağırdım annemde yoktu ortada korkuyordum yavaşça yaklaştı bana içki kokuyordu nefesi ve ittim onu düştü kafasını çarptı kafasından kanlar akıyordu!
tekrar kalktı bu sefer gözleri dönmüştü üstümü başımı yırtmaya başladı odamda bulunan cam sürahiyi kafasına indirdim oracıkta can çekişe çekişe öldü!

anneme ise asla gerçeği anlatamadım annem beni hiç affedemedi ikinci yuvasını da ben yıkmışım hep suçladı beni
olsun ben razıydım bugün telimle duvağımla gelin olmuştum ve her şeye değerdi bu;
biliyorum bir gün annem beni affedecek o zamana kadar kapatıyorum kara kaplı defterimi ve hoşçakal
sevgili günlük!