sensizliğin içinden geçtim
çıplak ayaklı yalnızlık duruyordu
her gece aynı yollarda yürüdüm


sensizliğin koyu ve siyah yanları ile
bir kendime söyleyemedim birde elllerime
birden kayıp gitmesini istemedim



rüzgara karşı dimdik durdum işte böyle
savunmasız ve bir o kadar gerçekliğim ile
düştüm dizinin ağrıyan yanlarına



elim yüzüm sen koktun vazgeçmedim
gözlerim sende doğdu şaşırdım durdum öğle
beni senden alan bir şey var diki



gözlerime ağlamayı öğrettim
derin duygunun boşluğu ile
sana kaldım yetim bir çocuk gibi




ellerim boşlukta yüreğim cehennem ovasında
yana yana senden uzaklaştım
dilim hala emanet sevgin



ruhumda acıyan bakışlarınla
gölgemde derin güzelliğin ile
nereye baksam orada sen kaldın



benim gülüş yanım
sade ve sek güzelliğin
ve gökyüzü gibi masum yüzün...