YETİMLER

• 8 Ocak 2020 Çarşamba 19:19:00

Yıllar öncesiydi aynı mahallede oturuyorduk birbirinden habersiz gecen yıllar cocuktuk ozamanlar ilkokula gidiyorduk yıl 1973 havala cok soğuktu kar yağmazdı bizim memlekete sadece 8 yılda bir yağardı ogün hava yağmurluydu sanki gök yarışmıştı bardaktan boşanırcasına yağıyordu birde soğuktu işte ogün tanıdım onu
bir kaç çocuk aralarına almış dövüyorlardı okul bahçesinde henüz ders zili çalmamış okulun demir kapıları açılmamıştı çantası kitapları yerlere savrulmuştu hiç acımıyordu diğer çocuklar koştum bağırarak
onu dövenleri dövmeye başladım tabi benim ikide abim vardı üçümüz beraber giderdik okula ben onlara vurmaya başlayınca abilerimde gelmiş hani birlikten kuvvet doğarya işte öyle bu kez karşılıklı dörde dört olmuştuk takı diğer arkadaşlarımızda katılıncaya kadar ve bunlar bizlerin çok olduğunu görünce kaçmaya başladılar okul bahçesinde yazık hem ıslanmıştık hemde kahkahalarla gülüyorduk adını sorduk çekingendi boynunu büktü adı ibrahimdi ve o günden sonra can dostumuz olmuştu ibrahim fakat nezaman görsek hep boynu bükük bir kenarda dururdu yanına gider oturur oyunlarımıza katılmasını sağlardık ibrahim acıkmadınmı kantinden simit alalım dedim yok ben yemem dedi niye sen acıkmadınmı dedim sustu ben kantine gittim zaten okulumuzun bahcesindeydi kantin sonra ibrahimin başkalarına baktığını gördüm ve elleriyle cebini yokladığını hemen gazoz ve simit aldımyanına gidip kardeş payı yapalım mı dedim gülümsedi ve tamam dedi beraberce yedik okul çıkışı abimler ben ve ibrahim yol boyunca konuştuk ibrahimin evine kadar gelmiştik onlar sokağın altında bizimde sokak girişindeydi evimiz kapıyı nur yüzlü bir nine actı oy yetimim hoşgeldin deyip sarıldı sonra bize döndü hadi cocuklar sizde gelin dedi biz ne kadar yok desekte nineyi kıramamıştık ve içeriye girdik bir bucuk odalı bir evdi burası köşede yanan odun sobası yatakta yatan 5 yaşlarında bir kız merak etmiştik ibrahim kardeşi olduğunu söyledi
merak ve ninesi ibrahimin ve kardeşinin nineden başka kimseleri olmadığını söyledi anne ve babası elim bir kazada ölmüşlerdi ve nine dayanamayıp onların öldüğünü mahelledeki herkesin onlar yetim olduğunu bildiklerini söyledi ve o gün çok üzülmüştük ibrahime dahada yakındân davranıyor kimseye laf ettirmiyorduk artık çünki onu çok seviyordum