Atatürk’ü anlamaya başlıyorum sanırım. Onu daha fazla anladıkça berdüşt gibi oturmak nefsimi okşarken ruhumu içten içe sömürüyor. Bazen kendimden nefret ediyorum yetinemediğim sürekli fazlasını istediğim için.. Ufkum genişledikçe evrendeki yerim ve anlamım sanki doğru orantıyla daralıyor. Yaşıtlarım arasında bir elin parmaklarını geçmeyecek sorgulayan ve arayan insan olma lütfu aslında cahil halkın bağnazlığının faturası olabilir mi? Milletimin kurtuluşu şişkin ellerimin arasında gizli sanki. O ellerden kalemimi hiç düşürmemem birçok ilimde ve lisanda ustalaşmam çok çalışmam gerektiğini biliyorum. Fakat bilinçli olmak öyle bir durum ki çalışmadığım her an içim kanıyor irademi çalışmanın verdiği hisse karşı diz çöktürmem lazım. Atatürk dünyaya Atatürk olarak gelmedi onun da hayalleri vardı bir çiftlikte ailesiyle yaşamak, ağaçların arasında kaybolmak, yürümek sadece yürümek gibi fakat kendini feda etti. Bu millete yeni bir Atatürk gelmesi gerektiğini bildiğim ve bu fedakarlığı yapamayacak kadar korkak olduğumu düşündüğüm için hep arayışta bulundum yalnız olmadığıma başka bir aydın gencin fedakarlık ederek Atatürk olabileceğini görmek için... Ve bu arayışın sonunda söylemeliyim ki yok varsa da o da bir kenarda bir zamanlar benim yaptığım gibi fedakarlıktan kaçınarak gözlerini kapatıyor.
Arkadaşlarım hangi mesleği istediğimi sorduklarında verdiğim cevaba("mühendis, öğretmen, suba....) ağlanası bir durum olmasına rağmen gülüp alay ediyorlar. Yalnız olmak yalnızlaşmak çok zor yoldaşlarımı dostlarımı ufukları gerimde kaldığında bırakmak zorunda kalıyorum.

Atalarım, toprağı kanla sulayan yiğitler, gülümseyen asil Türk çocukları, Karadeniz’de Topal Osman Ağa’lar, Ege’de Atçalı Kel Mehmet’ler ve nice Eren Bülbül’ler kanınız yerde kalmayacak onurlu bir şekilde hizmet ettiğiniz ve sahip çıktığınız vatan emin ellerde olacak.