gecenin yarısına gelmeye az bir süre kalmıştı.kadın yerde halının üzerinde oturuyordu.önünde bir örtü üzerinde bir tabakta haşlanmış kestane vardı.ısırarak yiyor, arada da haşlanmış kestaneleri emerek çıkartıyordu.
son günlerde neye elini uzatsa olmuyordu.tuttuğu dal elinde kalıyordu.bir insan bu kadar mı şanssız olurdu?
televizyonda da bir flim oynuyordu.komedi türü bir şey.bakıp bakıp arada da gülüyordu kadın.aklına bir söz geldi.
insanı ağlatmak çok kolaydır ama güldürmek çok zordur.
sanki gülecek bir şey varda ülkemde dedi biz gülmedik yani...her şey ateş pahasıydı.markete her girdiğinde fiyatlar değişikti.malların üzerindeki o küçücük beyaz kağıt parçaları kat kat olmuştu.adamlar eskisini bile sökmüyor üzerine yapıştırıyorlardı.
kadın iki elininin avuçlarını yüzüne koydu.düşünmeye başladı.düşünmek...insan bazen düşünmek bile istemez.eskiyi hatırlamak istemez.mazide her zaman da iyi anılar olmaz ki...bazen de kötü olanları vardır aklının en arka taraflarına itelediğin...onlar oralarda saklanır uzun aylar,yıllar boyunca...ama bazen aniden çıkıverir ortalığa,saçılır darmadağın...sebebi bazen eski bir şarkı,bazen eski bir söylenen söz...çarpar anılarına.açar kapısını zihnin,resmi geçit yaptırır yıllar sonra...
geçen gün oturdum geçen yıllarımı düşündüm.mutsuz anılarımı hep arkalara itelemiştim.onları düşündüm.
anılarımla yüzleştim.bazen mutluydum bazen de mutsuz.
epeyce zaman önce yani iki üç ay filan oldu.izmir’de Buca semtinde heykele gelmeden önce bir sokak vardı.arabayla oradan geçerken birden eski bir anım canlanıverdi hemen.gecenin hayli geç vaktinde,kışın ortasında ben o sokağın ,o cep telefonu satan dükkanın önünde parasız,telefonsuz,kimsesiz kalıvermiştim.
hayatımda en zor geçen gecem ve günümdü o gün.her kötü olay insana akıl küpesi olur ya kulağına.işte ben de o günden sonra yanımda iki çalışan bir telefon çantamda biraz parayı hiç eksik etmedim.
insan her zaman mutsuz olmaz değil mi?arada mutlu anıları da vardır herhalde.düşündüm düşündüm benim de var mı diye?çocukluğum az çok birazcık da olsa mutlu geçmişti sanırım.babam yoktu yani ölmüştü.yok olan şeye zamanla alışıyor insan.onun için baba kelimesi benim için hiçbir şey ifade etmiyor.olmayan şey niye ifade etsin ki?
televizyondaki dizi bitti şimdi de başka bir dizi başladı.arada o kadar uzun reklamlar oluyor ki insan hangi diziyi baktığını unutuyor.bazen flim bitti sanıp başka kanala geçiş yapıyorum.zaten pek de öyle tv.izleyen birisi değilim.
her insanın hayatında iz bırakan birileri vardır sanırım.bazılarını minnetle bazılarını da nefretle anarsın.
minnetle andıklarımı düşündüm şimdi.üniversiteye giderken ilk yılımda kayıt harç paraları yatıracağım herkes gibi sıraya girmişim.tam bana sıra geldi.evraklarımı verdim kaydımı yaptıracağım,banka dekontunun birisini yatırmamışım.fark etmemişim yani yatırırken.görevli memur olmaz diyor evrak eksik kayıt yapamam.son gün ve son saatler.ben can sıkıntısıyla ne yapacağımı düşünürken benim arkamdaki beyefendi olaya şahit tabii...o da sırasını bekliyor kayıt için.ben bitireceğim ki sıra ona gelsin.sorunun para olduğunu görünce o hiç tanımadığım adam cebinden cüzdanını çıkardı.görevliye parayı uzattı.hanımefendinin kaydını bitirin dedi. o kadar mahcup oldum ki ne yapacağımı şaşırdım.çaresiz kabul ettim parayı başka çarem de yoktu.adınızı ve hesabınızı verin yarın size havale edeyim dedimse de kabul etmedi adam.allah o kişiden binlerce kez razı olsun.tuttuğu da altın olsun.ve ben o olaydan da bir ders çıkardım.işini her zaman son güne son ana hiçbir zaman bırakma...
nefret iyi bir şey değil ama bazıları insana öyle darbeler vuruyor ki acın küllense bile hiç eksilmiyor.allah onları da islah etsin diyelim artık.ne kadar dine imana gelirler bilinmez...
bazıları da çok yalancı oluyor.söyledikleri yalanlara kendileri bile inanıyor zamanla.işi bazen sarhoşluğa vurduruyorlar.ben o sözleri sarhoşken söyledim ya da yazdım gibi.oysa sarhoş kişi her sözünü veya hareketini bilerek yapar.ayıkken söyleyemediğini sarhoşken söyler.eeee biz de ne diyeceğiz o zaman?bırak sarhoşu yıkılsın...
önümüzdeki güzel günlere aylara ve yıllara odaklanalım artık.belki gelecek geçmişten daha güzel olur...olur mu olur...tanrıdan ümit kesilmez.
umutlarımız hiç bitmemesi umuduyla...

candan
12.12.2019
perşembe-22.55
izmir