BEN AYTEN ÖZGÜN

• 9 Aralık 2019 Pazartesi 15:39:21

BEN AYTEN ÖZGÜN

1 Eylül 1950 yılında İstanbul’un Beykoz ilçesinde sabah ezanı okunurken dünyaya gelmişim. Dört çocuklu bir ailenin ikinci ferdiyim .Bir ablam bir erkek birde kız kardeşim var.Kardeşler arasında çocukluğumuzdan buya na en ufak bir kırgınlık dahi yaşamadık,bundan sonrada yaşanacağını sanmıyorum.Birimiz hepimiz demektir ,aynı kandan,aynı candan dünyaya geldik onlar benim canlarım iyi ’ki varlar şükürler olsun hepsi hayatta Babamda astımı vardı sık,sık nefes darlığı çekerdi bir bayram akşamı babamı kaybettik 14 yaşındaydım ilk ölüm acısını o zaman tattım o acıya nasıl dayandığıma şaşırmıştım.Bir kaç gün sonra Babamın kıyafetlerini toparlarken kullanmadığı bir ceketinin cebinde bir cep defteri buldum ablam ve annemde gördüler o ne dediler okudum .Babamın yazdığı şiirler ve bir kaç tane Ankaralı bir bestekar tarafından bestelenmiş şiirleri hepimiz şoka girdik annem onu bana verirmisin dedi verdim o günden sonra defter ortadan yok oldu toprağı bol olsun rahmetli anneciğim ne düşündü bilmiyorum kıskançlık yapıp defteri ortadan yok etti aradan çok yıllar geçti hala yanarım elimizde hiç bir kanıt yok malesef elimizden uçurduk. Babam üç yaşındayken anne ve babasını kaybetmiş Askeri lisenin ikinci sınıfında iken eniştesi maddi imkansızlıktan okuldan almak zorunda kalmış . O yılları bize anlatırken gözleri dolardı canım babacığımın .Annem ev kadınıydı çok güzel bir kadındı Babamla arasında hayli yaş farkı vardı ben annemin babama safi adı ile hitap ettiğini hiç
duymadım Cemal bey derdi .babamda anneme hanım diye hitap ederdi,birbirlerine ne güzel saygıları vardı.Annemi kaybettiğim de 40 yaşındaydım hayatını yüksek tansiyondan beyin kanamsından kaybetti, yıl 1990 ve ikinci ölüm acısını yaşadım ,bu seferki acı farklı tarifi imkansız bir acıydı, bir yıl kendimi toparlayamadım aradan çok yıllar geçti hala dünkü gibi içim acıyor.O gün bu gündür Esansiyel tansiyon hastasıyım annem giderken tansiyonunu bana devretti 29 yıllık misafirim oldu.Çocukluğum İstanbul’un en güzel zamanlarında doğal güzelliklerin bozulmadığı dönemlerde yaşadım .Tarihi Beykoz çayırı vardır o çayır altmışlı yıllarda böyle değildi,insanın boyunu aşan çimlerin arasında rengarenk çiçeklerin bulunduğu rüzgar esince su dalgası gibi bir sağa bir sola yatardı harika bir görüntü meydana gelirdi öylece seyrederdik.Biz çocuklar saklambaç oynarken çimlerin arasına dalardık kimse kimseyi bulamazdı çünkü kaybolurduk.Ne güzeldi o günler inanın gözlerim yaşardı. O zamanlar her şey doğaldı,Annem çiftlikten süt alıp yoğurdu kendisi mayalardı yumurtalar taze,ballar,tereyağları hepsi doğaldı,ya balıklar canlı canlı sahilde kovalara koymuşlar eve getirdiğimizde balıklar hala zıplardı.Her şeyin özünü yedik Yedimde ben neden bu kadar hastalık sahibi oldum bunu çözemedim.Buda benim kısmetime düşen demek çocukluğumdan bu sürece kadar mutlu yaşadım aile saadetimiz ve düzenimiz mükemmel Allah her güzelliği bir arada vermiyor demek’i olsun diyorum Allah huzurumuzu bozmasın hastalığa razıyım.O zamanlar bu kadar hastalıklar yoktu,vesaitler azdı bu kadar trafik kazaları yaşanmazdı .Faytonlar vardı çokta zevkli oluyordu, insanlar birbirlerine bu kadar kırıcı ve saygısız da değildiler,ihanetler ,
cinayetler ve bu karar rezaletlik yoktu. Yaramazlık yaptığımız
da komşu teyzeler bize Annemde onların çocukların kızabiliyordu ,şimdi kimseye gözünün üzerinde kaşın var diyemiyorsunuz, Dostane komşuluk ilişkilerinin devam ettiği çocuklarını ve evinin anahtarını komşusuna rahatlıkla emanet ettiği,kavgasız, gürültüsüz,yalansız,riyasız saygı ve sevgi çerçevesi içersin de bir rüya gibi günler yaşadık. 100 metre uzaktan Öğretmenlerimizi görünce olduğumuz yerde durur saygı duruşuna geçerdik.Şimdi öğrencilere bakıyorum da du-
rum malesef içler acısı. Ben esmer tenliyim çocukken beni sevenler’’Karabiberim top top şekerim’’ diye severlerdi çok kızardım aklıma gelince gülüyorum .Bizim arkadaş ilişkilerimiz
de çok güzeldi birlik beraberlik vardı küsmek nedir bilmezdik.
Eşimin ailesi ile ailece tanışıyorduk devamlı görüştüğümüz için duygularımız yoğunlaştı birbirimizi çok sevdik 17 yaşındaydım Akşam Sanata gidiyordum eşim benden altı ay büyük birimiz ilk bahar birimiz sonbaharda doğmuşuz. İki yıl sonra 1969 yılında evlendik, bir yıllık evliydik eşim askere gitti,gittiğinde altı aylık hamileydim zor günler başladı, en zoru da hasretlikti. yıl 9 Şubat 1970 dünyalar güzeli bir kızımız oldu adını Yeşim koyduk Yeşim im adının tüm özelliklerini taşıyor Yeşim Pozitif enerjiye sahip ve mutluluk yayma özelliğine sahip.Babamızın askerliği bitti. mutlu günler başladı.Kızım dört yaşındaydı çat pat okumayı ve yazmayı söktü beş yaşında okula başladı ama kayıtsız olarak sene sonunda başarılı olduğu için Halası ve Eniştesi de aynı okulda olduğu için senesi boşa gitmesin diye kayıt ettiler.İkinci çocuğuma hamileydim 17 Nisan 1975 yılında nur topu gibi bir oğlumuz dünyaya geldi ,adını Barış koyduk.Mutluluğumuz daha da arttı.Barış’ımda adının tüm özellilerine sahip A dan Z ye Barış iyi’ki varsınız çocuklarım gözlerimin nuru yavrularım sizleri çok seviyorum .Oğlum üç yaşındaydı kendi evimizdi fakat 2 artı birdi bize dar gelmeye başladı rahmetli Kayınvalidem de bizimle beraberdi evi kiraya verdik hem evi hemde semti değiştirdik Beykoz’dan Kanlıca’ya taşındık ilk öğrenimlerini Kanlıca Sedat Simami İlkokulunda tamamladılar. Eşim evine ve çocuklarına aşırı düşkündür bir gün olsun akşam yemeğinde babasız soframız olmadı . Yılda iki kere tatile giderdik hiç o günleri unutmuyorum Allah eşimden’de razı olsun .Kızım liseyi bitirdiği yıl tekrar semt değiştirdik Maltepe de daire aldık oraya yerleştik yıl 1984.Bir kaç yıl sonra eşim emekli oldu.Kızım 1989 yılında Antalya Akdeniz Üniversitesini kazandı,oğlum liseye gidiyordu kızımızı Antalya’ya gelin verdik ,biz çocuklarımızdan hiç ayrı kalmamıştık hasretlik çok zor geldi Dairemizi satıp Antalya’ya yerleştik bende emekli olmuştum Oğlumda evlilik yaptı bir kız torunumuz oldu adını cemre koydular son cemrenin düştüğü günde doğdu dünya tatlısı derler ya işte öyle ,şu an 17 yaşında ailemi Yapboza benzetirim birbirimizi tamamlarız . Bizler kızımın eşine damadımız diye hitap etmeyiz .O bizim ikinci oğlumuz ,her işimize koşar Allah ondan razı olsun ailece onu severiz .oğlumun eşine de gelinim diye hitap etmem benim ikinci kızımdır onunda bize saygısı sonsuz şimdiye kadar bir kere olsun bana anne eşime baba dediğini duymadım.Anneciğim ve babacığım diye hitap eder.Onlar mutlu oldukça bizler onlardan daha çok mutlu oluyoruz Allah’ım daim etsin.Oğlumda kızımda bizleri hiç üzmedi
ler Allah herkese benim çocuklarım gibi çocuk versin .Yıllar içerisinde zaman zaman ufak önemsiz şeylerden tartışmalarımıa
illa’ki oldu ,olmadı diyenler yalan söyler 50. yılımızı doldurduk bir çok hastalıklar yaşamamıza rağmen yaşıtlarımıza göre daha genç gösteriyoruz buda Allah’ın bir lütfu olsa gerek diyorum Her şeyi zamanına göre dolu,dolu yaşadık Bir çok şehirler gezdik gördük.Bundan iyisi can sağlığı.Herkeste olduğu gibi benimde kendime göre meziyetlerim var elbette ben insanları çok seviyorum ,kimseye kötü duygular beslemedim kimseyi kırdığımı sanmıyorum eğer oldu ise kesinlikle bilerek olmamıştır ,arkadaşlığa çok önem veririm
ağlayanla ağlar gülenle gülerim herkesin sıkıntısı ve derdi benim olmuştur.Fazla duygusalım bunun zararlarını zaman zaman yaşadım ve hala da yaşıyorum .genelde kafiyeli konuşurum Ata sözlerine hayranım bulmaca hastasıyım bir çok yarışmalara katıldım.Ben Dil,Din, Irk ayırımı yapmam güzel,çirkin fakir,zengin .benim için herkes bir,bana insan gerek insan.Ben doğa aşığıyım bitkileri’de böceklerde dahil hepsini seviyorum ben Yaradılanı severim,Yaradandandan ötürü.Herkesin hesabını Allah’a verecek.Hiç bir zaman gözüm yükseklerde olmadı.her şeye de sahibim çok şükür.bir yer bin şükrederim bu günlük rızkım var ise yarına Allah kerim . Gözlerimi açtığımda Bismillah derim gözlerim görüyor,düşüne-
biliyorsam,ellerim tutuyor , ayaklarım yere basıyorsa binlerce kere şükürler olsun daha ne isteyeyim bu benim hayat hikayem değil elbette ,hayatımda yaşadıklarımdan bir bölümü sadece ben buyum .

Sevgiyle kalın
Ayten Özgün
1:1:2013