Sevgimiz öyle bir başladı ki, senin nefesin benim yüreğimi titretti. Benim nefesim senin canına can kattı. Sevgimiz öyle bir güçlendi ki, ikimizin ruhu birbirine kenetlendi. Ruhlar ayrılmaya kalktığında, kalbimizde bir attığı için ruhlar ayrılınca kalpte durma noktasına geliyor. Biz bir bedende yaşayan iki sevgiliyiz ben ne istersem sende hissediyor gibi sanki benimle aynı duyguları istiyor gibiydin. Ayrılamıyorduk, bunun adını koymaya kalktığımızda sevgi demek bile basit bir şeymiş gibi geliyor. Adını koysak sanki bir büyü var, bozulacak gibi hissediyoruz. Bana olan sevgin yeri geliyor bir dert ortağı, arkadaş, yoldaş, hatta bir baba gibi sevgin var. Sevgiden yoksun bir kız çocuğu sevdin sen, yaşı oldukça olgun bir kız olsa da sevdiğin kız, aslında korunmasız ürkek korunması gereken küçük bir kız. O yüzden sığınacak tek limanı sensin. Sen onun bütün varlığısın, korkuları var sen bunları saçma bulsanda, iki aşık bir ruh olsada bir gün o ruhun birbirinden ayrılacağını düşünen küçüğün o senin. Senden kopmaktan korkan, sığınacağı limanın bir boşluk olup, yok olmasından korkan küçüğün. Senin kollarında, huzuru arayan sevgilin, göğsüne yattığı zaman kendini huzura bırakmış, gözlerini açmaya hazır olmuyor kolların da, ürkekliği her konuda olduğu gibi kollarında da aynı korku ve ürkeklik var. Bu korku aslında basit bir duygu değil. Beni kollarının arasına aldığın zaman her şey çabuk geçecek diye kalkasım gelmiyor sevgilim. Birbirimize uzak olsak da seninle bütün duyguları yaşıyorum, sarılmak istediğim sanki gerçekten bunu yaşıyor gibi hissediyorum. Sence bu histe geçici midir? Çoğu zaman hayal edip yetinmek zor geliyor sevgili.. Özlemim geçecek diye korkuyorum. Ben korkularla baş edemeyeceğim sanırım. Benden gideceksin diye yaşamak çekilmez bir hal alsa da bundan vazgeçmek istesemde olmuyor. Ben senin küçüğün olayım beni hep sev olmaz mı? Uzaklığımız artık fazla sürmesin, sen benim elimi tut, gözlerime bak bir bedende ikimizin ruhu kalbi birleşsin yanından kollarından ayrılmayayım…..