Ahhh... yerçekimi,ahhh... Senin zorunla duruyorum şu dunyada biliyorsun değil mi? Siyah paltomu sorma renklerden sıkıldığım gün camasırsuyu ile yıkamıştım. Neyse yine mevzu o değil. O gün rüzgarın, tüm fizik kurallarını evimin etrafında denemesinden sonra bir karar aldım. Evet sevgili yer çekimi... Bı çekip tutamadığın aklım var. Hemde öyle bir karış falan değil bayağı bayağı havada yani... Hah işte onu alıp renkleri de eve hapsedip kaçacağım. Sen bile tutamayacaksın beni. Sırt çantama koyacağım aklımı. Hayal etmediğim kadar çok uzayı düşleyeceğim. Öyle ki uzayın genişliği, senin sabit yasalarını çiğneyerek. "Ve isteeeee... Özgürümmmm..." diye haykiracagim uzay boşluğunda. Yalnız, tabii bazı sorularda yok değil aklımda. Uzayda ses yayılıyor muydu? Benim bu havalı aklım oksijen kesildiğinde de yeterince havalı olur mu? Biraz daha düşüneyim, elbet bulurum bu dünyanın, uzaya açılan limanını... Öncesinde yeni bir siyah palto almaliyim...