&& BİR MÜLTECİNİN YÜREK YAKAN HAYAT HİKAYESİ.! &&

• 6 Ekim 2019 Pazar 08:30:39

Aylar öncesiydi.. Semtimizin kafeteryasının bahçe kısmında oturdum bir şeyler yiyip içiyorum. Bir ara bahçeye giriş kapısının hemen yanında, giyiminden,dış görünüşünden yabancı olduğunu tahmin ettiğim gençten bir adamın tedirgin bakışlarla devamlı oturduğum tarafa baktığını sezinledim.! ’’Belki de bana soracağı bir proplemi var herhalde ’’ diye düşünürken,çekingen tavırlarla oturduğum masaya geldi.Biraz duraklayıp kendini toparladıktan sonra,yine utangaç bir uslupla ezilip büzülerek,Afkanistan mültecisi olduğunu,dört yıl Türkiye’de kaçak kaldıktan sonra biriktirdiği paralarla yine kaçak yollardan buraya geldiğini,kalan parasını da parkta yanında yatan arkadaşının çaldığını, üç gündür aç ve uykusuz olduğunu,yatacak yerinin de olmadığını söyledi.’’ Abi n’olur bana yardım et,burda bana yardım edecek kimsem yok..’’ Şaşırıp kalmıştım ama önce karnını doyurması için bir miktar para verdim. Konuşma arasında ’’ bak burda kendisini bu şekilde gösterip dilenen bir çok insan var.Kusuruma bakma önce seni onlardan zannettim..Hem sen kaçakta olsa bi iş bulup neden çalışmı..’’ henüz sözümün bitmesini bile beklemeden usulca verdiğim parayı masaya bırakıp,hıçkıra hıçkıra ağlayarak bir kaçışı vardı, anlatamam..O an içimin titrediğini,genç bir insanın gururunu ard niyetsiz de olsa incittiğimin farkına vardım..Ama iş işten geçmişti.!.
Aradan aylar geçmesine rağmen bu olay ruhumda gerçekten derin izler bırakmıştı.O insan hep gözlerimin önünde o donuk bakışıyla heykel gibi kala kalmıştı..!
O günden sonra hatamı telafi edebileyim diye, gözlerim radar gibi etrafı tarayıp hep onu arar olmuştum. .
Ve...
bu yazımı kaleme almamdan üç gün önce yine aynı kafeteryanın önünde karşıma çıkıverdi..Ama, keşke çıkmasaydı da o per perişan halini görmeseydim..Karşımda kemik yığınına dönmüş,gözleri göz çukurlarının içinde kaybolmuş,avurtları çökmüş iki elinde birer sakat değneği ,tiril tiril titreyerek ayakta durmaya çalışan o garip,o kadersiz insan..Belli ki hala dışarlarda yatıyordı Üstü başı perişan haldeydi..Beni tanımadı.. Hemen yanıma oturttum, beraberce kahvaltı yaptık.Bana uzun uzun hayat hikayesini anlatırken ağlamamak için kendimi zor tuttum..O an içimde esen fırtınalar beni alıp nerelere götürmüştü.Yıllardan beri acı çeke çeke savaşlarda ölen onca masum ve herşeyi göze alıp çıktıkları kaçak yolculuklarda, o azgın dalgalar arsında yaşamını yitiren binlerce Aylan Kurdi bebekler gözlerimin önünden geçip gittiler..! O anlatırken ben bir yandan da bu gariban için neler yapabilirim diye kafamdaki binbir türlü olasılıkların analizini yapıyorum..!
Önce üstünü başını tepeden aşağı, sağ olsun küçük oğlumun giysileriyle değiştirdik.. Kışlık giyecek,ayakkabı,gocuk,kazaklar v.s. ortopedik iki tane de sakat değneği verdim.O anki sevincini kelimelerle anlatamam..Tabi ben de aynı güzel duygular içindeydim.!.
Evet..bu acımasız bürokrasi,bu çıkar üzerine kurulmuş düzen ve biz duyarsız insanlar, hayatının baharında gencecik bir insanı Avrupa’nın göbeğnde acı çeke çeke sürüp gidecek bir ölüm yolculuğuna çıkartmıştık..!
Belki sizlerde ayaklarını merak etmişinizdir.Parkta yattığı yerde kedi büyüklüğünde farelerin içinde yatıyormuş.Onların ısırdığı yerlerden iltihap kapmış ..Kaçak olduğu için doktora da gidemiyor..!
Evet burası medeniyetin merkezi,Avrupa’nın göbeği Berlin..!
Şimdi onun sağlığına,gerçek huzura kavuşabilmesi için bir umudumuz var;İnşallah belediyeye onun için yazdığım mektuptan hayırlı bir cevap gelir..!
.
İşte o zaman onunla birlikte ben de kendimi huzura,mutluluğa kavuşmuş hissedeceğim..!!
.
Mahmut Mücahit Özdemir
Kayıt Tarihi : 5.10.2019 00:10:00