Bir kelimesi ile benim içime dokunabiliyor.Bu ne anlama geliyor. Düşünüyorum ve hiçbir yere varamıyorum. Ağlamak istiyorum ama farkediyorum ki artık ağlamak için bile gücüm kalmamış. İçimdeki duygularımı o kadar kaybetmişim ki sevmek ne demek özlemek ne demek unutmuşum gibi. Ama içimde bir yerlerde bir şey var böyle ağlamaklı küçük çocuk gibi sevilmeyi sevmeyi öğretenini bekliyor. Biri var içimdeki o yere dokunabilen. Korkuyorum. Bağlanmaktan. Onu o küçücük dokunduğu yerde büyütüp içimde kocaman bir yaraya dönüşmesinden. Korkuyorum.
Kendimi bile inandırmaya çalışıyorum sevmediğime onun sözlerine değer vermediğime. Ama olmuyor sanırım ne kadar içim korksa da gönlüm ona kaydı. Hayatımız keşke sadece nefes alıp vermekten ibaret olsaydı ne vardı. Bazı ayzılar yarım mı kalmalı bazı sevdalar olduğu kadar mı olmalı bazı insanlar belli bir zaman sonra bitmeli mi bilmiyorum neden bu kadar umutsuz oldum hoş bu da soru olmamalı bu hale sokanları sorgulamalı kendimi böyle huzurlu hissediyorum yazmak iyi geliyor herşeyden daha iyi. İnsan yaşı büyüdükçe olgunlaşır ve daha çok susmak istermiş bunu her geçen sene daha iyi anlıyorum.