Nefret nedir bilmeyen, küçücük yüreklerin ne çok düşmanı vardı.
Herseye, herkese yetti de hayat mabedi, insanlığa mı yetmedi?
Neydi bizi bizden alıkoyan?
O büyük insanlar hiç mi çocuk olmadılar?
Olamadılar, olsalardı; bugünün çocukları, sokaklarda, parklarda, her yerde istedikleri gibi koşup oynarlardı...
Masum gülüşleriyle, dünyayı kendilerine hayran bırakırlardı.
Nerde koşsalar, orda yok oluyorlar.
Nerde gülseler, orda gözyaşları akar ve nerde bir uçurtma uçursalar maviye, orda iplerini koparıyorlar.
Düşlerini, en güzel yarınlarını ellerinden alıyorlar acımasızca.
Üzgünüm çocuk!
Hayatınızdan çaldığımız her şey için çok üzgünüm...
Baloncuların, balonları eksilmiyorsa, dönme dolaplar boş dönüyorsa, sokaklar sükût içindeyse ve şen sesiniz kuşların cıvıltısına karışmıyorsa, sebebi o büyük insanlar.
Sebebi bizleriz...
İçimizdeki çocuğu öldürmemek adına, yaşamanız gereken ne varsa çocukça yine bizler yaşadık...
İnsanlığın öldüğü topraklarda, ayak izleriniz silindi birer birer...

Müzeyyen Sabah