Hîç

• 16 Eylül 2019 Pazartesi 07:57:24

"günlerden sonra bir gün
şayet sesimi farkedemezsen
rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden
bil ki ölmüşüm" *


Pencere pervazında kurumuş
bir çift göz tarafından uğurlanan çocukluğum
özlemsiz kalmadı, hasret ateşi içinde bîat ederken hîçlîğe

Ve öznesini kaybetmedi
ağzımın tavanında yer edinen hiçbir cümle, senli sayıklamalar sarktı hep dilimin ucundan

Şiirin yanına taşındığım o sararmış eylül akşamında, sandım bütün hüzünler bana komşu olmuş/
dağıma konuşlanmışlar
kederimle tokuşan her dize ile birlikte biraz daha kavgaya tutuştum kaderimle

Kaç ayrılıkla birlikte kefenlendi, kaç defa f’elekten geçti gûn’ahım
yokluğuna saydım, bütün hatalarımı inşa eden yanlışları
ve ayağıma bağ olan yalanları

Herkesin, kendini Doğrucu Davut ilan ettiği bu devrik yerde
bir benmişim sanki yılana sarılıp uyuyan

Geçtiğim yollarda çok takvim yaprağı yürüdü ayağımın altında eskiyerek
yenilenen her mevsimle birlikte nefesim biraz daha ötelendî
yeşeren baharın dallarında, umuda kucak açmak isteyen kollarımı yalnızlığa iterek

Yarasına tutunduğum pek çok aşığın efkârlı türküsü, mutlak kesmiştir gırtlağımı
kî
sesim kendime yabancı, ben aşka/
olan inancımı yitirmişim nice zaman önce

Beter bir halde
düş’müşüm uzaklara…

Kalbimin yanılgılarına teslim olmuş duyguların kîrînden arınmak için
tanrı’nın yurduna sığınabileceğim bir miktar îmkânım da oldu

Ama
ne tanrı’ya ne de anneme söyleyemedim
masalımın îpînî kesip, havada uçuşan yalanlara sebep olduğumu

Uzatmayayım
sana, aşka ve şiire uyanamadığım bir sabah

"hatırla ki mahşer günüdür,
ortalığa düşmüşüm seni arıyorum" *


Cömert Yılmaz

( * Cahit Sıtkı Tarancı )