Nefeslerini sayamadığım bir günün belki de bir haftanın içinde hayatı sorgulayan gölgeler gördüm. Nefesleri vardı da canları yoktu. Ya da ben öyle sandım. Alıştım. Herkes alışır toprağa. Toprağın altında kalana, anlara, her ana. Çünkü aslolan andır. Anın içinde kendini bulursun ve yüzleşmek istersin. "Dur önce gözyaşlarını sileyim kendim, ne çok ağlamışsın. Gel biraz da sarılayım sol yanın soğusun."

Kendimden ve gölgelerden öğrendiğim bir şey var. Ölmek mi korkutan yoksa ölenlerin bıraktıkları mı? O bırakılanlarda kalan koku mu? Bir ölüm üzerine neler yazardı o ünlü şair kimbilir... Ben bilmiyorum. Ben bir gölgeyim inanın. Askıda kalanlar kadar cansız, gözyaşlarım kadar canlı. Bir de heyecanlı. Toprak kokusuna olan sevgimden midir nedir bilmem... Bilemem. Ne de olsa bir gölgeyim ben.

Büyüyen her insan biraz gölgedir aslında. Biz büyüdükçe küçülen şu dünyaya bakınca tek gördüğümüz gerçek; ölüm. İşte o an son bölüm. Tüm gölgelerin tek sorusu şu "kaç bölüm kaldı?"
Toprak her zaman güzel kokar mı? Büyüdüm ben de sorarken böyle... Çocuk kalsak iyiydi. Ama ölümleri gördüm, yakından gördüm.
Büyüdüm.