yağmur, sesinle düet yapmayacaksa kulağımda
ve camlar
sessizliği yalıtıp
hayale kurulmayacaksa saatler

sıradaki şarkı
adıma gelmeyecekse

çenesi düşecekse sessizliğin

gök gürlediğinde korkmayacak kadar büyüdüyse içindeki çocuk
ve bütün korkular
karga kovmaktan dahi aciz korkuluk gibiyse içinde

artık şişeden içmek suretiyle çıkarıyorsan o cin’i
kartları yeniden karıyorsa ellerin

sıfırı tüketip
borç batağına sapladıysan umudu

ve mazgalda yaş bırakmadıysa şehrin
itfaiye sireni

düşün,

rüzgar
saçlarını uçurum bilip ceketini ilikler mi bir daha

ben uçmayı sende değil
kanatlarınla öğrenmişken

giderek yükselen bir irtifanın bulut üstü seyrinde
gözlerin bozulup
fır fır dönerse o muazzam basınçta

ve biz ikimiz
tek paraşüte bakıp
gelir isek göz göze

söyle,

hangimizin eli uzanır
yaşamak hevesiyle..

sen şimdi o şehrin turaya bakan yüzüsün
ben, beş parasız cüzdan misali
çalınıp hırsızlarca
sinirden deliye dönülen

ya da boş ver bütün bunları

senaryom nasıl
sence olur mu
son durak 6..