Yıllar önce,Anadolu’nun ücra bir köşesinde bir köy okulunu teftişe gitmiştim.40 yıl geride kalsa da İlkokul Türkçe ders kitabında güzel bir okuma parçası vardı:
-Mehmet Seyda’nın Ayı ve Avcılar adlı parçası.
Avcı,ayıyı tam vuracaktır ki,ayı kaybolur ve kayaların ardına gider.Biraz sonra birer eline,birer yavrusunu alır ve avcıya karşı havada tutar.
Ayının iki yavrusunu gören avcı,bir an iki yavrunun öksüz kalacağını düşünerek,silahını indirir,kırarak katlar ve ayıyı vurmaktan vazgeçer.
İnsani davranır yani.
Öğrencilere pek soru sormazdım ama konuşturmayı severdim çok ve hele hele bir yabancı karşısında kendini ifade etmenin ne kadar zor olduğunu kendi öğrenciliğimden/çocukluğumdan biliyordum.
Öğretmenden izin alıp,çocuklarla konuşmaya başladım.2.sınıftaydılar.Ortalama 8 yaş!
-Siz olsaydınız avcı gibi yapar mıydınız,yani silah atmayı bırakıp,ayının yavrularını düşünür müydünüz dedim.
Sınıfın tamamı "Öğretmenim vurmazdık,öksüz kalırdı yavruları" dediler.
Ama arada bir çocuk ısrar ve inatla "Ben vururdum öğretmenim" demekteydi.
Merak edip sordum.
-Senin baban ne iş yapıyor?
-Avcı öğretmenim!
İşin bir de bu yanı var...