Kam derdi eskiler… Her çocuğun bir Kam’ı vardır; elleri nasır bağlamış, göz çukurları bilge, bakışları hikmetli. Kam, ümmî olsa da bakışlarındaki hikmet seni kendisinde sürükler yolculuğa… Sen O’nda kendini aramaktasın. Ama o bunu hissettirmez. Şefkatli bir eldir o senin göğünde, tıpkı Peygamberin ayaklarına dokunmayan diken gibi, görüntüsü nasırlıdır sadece… Yakmaz, kanatmaz, acıtmaz…

Her çocuğun bir Kam’ı vardır… Onca kötülüğün arasında iyiliği hatırlatır… Güzelliğin simgesidir yüzündeki çizgiler… Sen o çizgilerde kendini aramaktasın… Yoldur o çizgiler… Kam ise, bir yoldaş… İlle de bir gün ayrılır yollar… Çünkü kendini buldun onda… Çünkü kendini buldun kendinde… Sen kendini bulduğunda güzel çocuk, hatırla, Kam, seninle vedalaşacak… Ve kalbinde derunî bir ses olarak kalacak… Kam’ın görevidir ey çocuk, seni yetiştirmek… Yetiştin mi sen, onu söyle…

Beyâzî
23.07.2019 21.47