Şuan bütün ilaçlar üzerinde denenen bir denek gibi hissediyorum. Her gün aldığım ilaçlar içimdeki sıkıntımı almıyor ,
okyanusta girdabın içindeyim,çırpınamıyorum. Her tarafım uyuşuk, gökyüzü sonsuz mavilik ,batıyorum. Özgürlüğün içindeki mavi boğuyor belki daha iyidir sonsuza kadar yok olmak ,sular altında bütün korkularımı bırakırım yavaş yavaş. Her bir zerrem bedenimden ayrılır ama çaresizim kimseyi yarı yolda bırakmadım, ben beni yarı yolda bırakanlara inat, bırakacaklara inat değil ben buyum bırakamam. O masum tertemiz küçücük masum meleği bırakamam. Benden başka kimsesi yok dayanmak zorundayım ,bana ihtiyacı kalmayana kadar. Sakin ol nefes al
daha öncede defalarca döndüm ,uçurum kenarından yine dönerim. Bir ilaç daha iç sakinleş, işte geçiyor nefes al , korkma hep güçlü oldun pes etme.Bileklerim uyuşuk günlerdir böyleyim bunalım , depresyon her şey senin elinde. Değişim içten başlar, herkes zırvalıyor. Kendimi sevdim, hep önem verdim, sosyal oldum, güçlü oldum, kahkahalar attım. Peki ne oldu? Bütün yollar aynı kapıya çıktı! Neden değişim, değişim ,mecburiyetler, çaresizlikler güçlü olmak için takılan maskeler... Şuna kesin kaanat getirdim ki içinde bulunduğun şartlar değişmedikçe; Kendini kandırıyorsun. Değişim her yerde olacak, hem içerde ,hem dışarda ve huzur sonsuz iyilikten geçiyor .Bir bunalım anında içimden geçenler ...