Özlemin kusmuğu

• 7 Temmuz 2019 Pazar 14:02:55

“Dışarıya yağmur, yüreğime hasret, fikrime sen.
Nasıl yağıyorsunuz üçünüz birden bir bilsen.”
Cemal Süreya

Avuç içlerime sığmayan bir yağmur yağıyor bugün İstanbul’da. Sonbahar mevsimiyle, havalar hala soğuk. Buğulanan camdan dışarıyı seyrediyorum. Grinin her tonuna boyanmış, hüzünlü tablo misali gökyüzü. Bulutlar birbirini döve döve geçiyor kibrit kutusu balkonsuz evlerin üzerinden. Deniz hiç olmadığı kadar fırtınalı, dalgalar ise bir o kadar azgın. Her yağmur yağdığında, kendime engel olamadığım dışarı çıkma isteğimle sabırsızlanıyorum. Başımda şapka, üstümde yağmurluk, ruhumun izbe sokakları birazcık ferahlasın diye ıslanmaya gidiyorum.

Herkesin yağmura olan tutkusu farklı farklıdır. Mesela ben yağmurda yürümeyi her zaman çok sevdim. Benim için öbek öbek bulutların uzaklardan getirdiği hasret yarası, yüzüme temas eden minik damlacıklar bile hüzün karası. Şu an sadece üstüm başım değil; ruhumun en ücra köşeleri, hasrete dair bütün duygularım sırılsıklam. Ezberimde olan, damardan giren bir ayrılık türküsü mırıldanıyorum.” Zamansız Yağmur “ (Musa Eroğlu)

Ben ayrılık istemedim
Sebep olanlar utansın
Ülker vurdu yaprağıma
Mevsim dursun güz utansın

Kırık yanımın, ağrıyan yanıma kör bıçak çekmesine rağmen bir "of" çekiyorum. Ardımda “ şıp şıp” kendi ayak seslerim, kalbimde senden kalan anılarım ile birlikte yürüyorum. Menzili olmayan yağmurun sonunu hiç düşünmeden arşınlıyorum kumsalı. Üstüme sinen denizin yosun kokusu bile sen kokuyor. Derin derin soluyarak içime çekiyorum. Omzumda yokluğunun ağır yükü, gözlerimde iki damla yaş. Kâh kafamın üstünde dönen, kâh peşime düşen arsız martılarla bile dövüşmüyorum. Sükûnete bürünmüş yüreğim her kavgaya yeminli. Ömür takviminden kopardığım sensiz geçen her günü, zaman kumbarasında biriktirirken, ben sana hasret, ben sana vurgun! Hiç iyi değilim.

Çürümüş yaprak gibiyim
Güz değil bahar utansın
Çatlamış toprak gibiyim
Irmaklar çaylar utansın.

Bir gideni, bir de kalanı vardır ya insanın şu hayatta. Elbette benimde gidenlerim oldu. Yüreğimde bıraktıkları yaralardan inciler dizip boyunlarına, yolcu ettim onları... Geride kalanlarım da oldu. Onları da gönlümün zulasına hapsedip; hep içimden öptüm, hep içimden sevdim. Oysa “hiçbir acı kalıcı değil” derler, geçmiyor da ama. Zaman öteliyor sadece.

Yüreğimin ezberlediği en güzel öpücüğün adısın sen!
Hüznüme mesken tutan, uzak diyarlardan göçen kuşun adısın sen!

Kirpiklerimden sicim sicim özlem akıyorken, bundandır her bir tanesinin hüzünlü olması... Ve bundandır biraz boynum bükük, biraz da içim izbe karanlık. Çünkü, aramızda ucu bucağı olmayan çetrefilli yollar var! Akşamdan sabaha ayrı geçen günler, haftalar, aylar var! Aramızda kurşun geçirmeyen kocaman yalnızlık var!

Sevmek kolay, unutmak mı? İşte o çok zor.
Biliyorum haberin yok...
Ben seni hiç unutmadım…

Dağlar girdi aramıza
Taş çürüsün yol utansın
Diken sardı ellerimi
Naz etmesin gül utansın.

Dilime doladığım türküyü söyleye söyleye yaklaşık bir saat kadar yürüdüm. Eve dönme vakti geldi. Islanmış olduğum için üşümeye başladım, malum mevsim sonbahar. Yağmurda hafiflemeye başladı, belki de birazdan duracak. Ama gökyüzü hala gri bulutlu. Sanki biri arkalarından kovalıyor oldukça da telaşlılar, dört mevsim içimdeki bulutlar gibi…

Biliyorum bu bir mübalağa. İçimdeki bulutların yağmuru inse aşağıya, yağmurla birlikte sen gelsen ötelerden, mesafeler kalksa aramızdan. Olmayacak duaya âmin demek gibi bir şey. Bilmiyorum bitimsiz hasret ile yaşanacak kaç gün, kaç ay, kaç yıl daha kaldı acaba...

Yazdığım her şey bahane.
Hiçbir yere sığdıramadığım yüreğimdeki özlemin kusmasıdır aslında…

Nuray Çakmak/Kasım/2018