Temmuz Denince En çok Orkideler Akasyalar Açsın Rüzgarlı Saçlarında

• 6 Temmuz 2019 Cumartesi 00:01:13

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

(Hüzünlü bir Temmuz güneşi altında caddeye doğru
kıvrılan yolda leylaklar..
Acem gülleri, yanık kokulu karanfiller, mimozalar
ve bana eşlik eden lavanta mavisi..
Az ötede uzayıp giden unutmabeni çiçeği..

Renkler, resimler ve kelimeler arasında
sürüp giden duyguların, dokunmadan, görmeden,
yalnızca hissederek bu kadar büyümesi
gün geçtikçe incitici de olabiliyor fakat
taşınabilir de..
Yani, bunların hepsi; Özleyişlerimizden olamaz..
Hayat bazı düşlere makul davranıyor olabilir..
Öylesine bir denklik kavramı ki bu, biraz mahçup
biraz maviye açılarım daralıyor..
Bu, olsa olsa bir sevmedir)..

Mütavazi bir mevsimde makul isteklerimizle sırt sırta veriyoruz..

Sarı, sıcak birTemmuz..Yine böyle Füruğ’a sığınmak istediğim bir akşamüstü..
Odanın içinde mumların titreyen dansında üç afiş,
’Yarım’, ’Seni Beklerken’,’İncir Reçeli’..
Fonda uzak kentlerden kopup gelen şarkılar peş peşe çalıyordu..
Berrin Taş’ın giderken çantama bıraktığı ’İnsan kokusunu toplamaya geleceğim’i
masanın üzerine bırakıyorum yavaşça..
Pencereden caddeyi izlemeye koyuluyorum bir süre..
Hiç bir şey yapmak geçmedi içimden..
Yorgun hissediyordum kendimi, sendeleye sendeleye yatağa ilerledim.
Temmuz’da ilk Cumartesi’ye henüz altı saat var ve yaz yağmurlarının pencereye
vuran takırtıları sevdiğim şarkının melodisi gibi geliyordu kulaklarıma..
Verne’nin uçan balonunda kalabalık bir caddenin kaldırımına
inmiştik düşümde.. Güneş tüm sıcaklığıyla üzerimizdeydi..
Elimdeki kitabı gölge yapsın diye başımın üstüne tutup etrafı seyrediyorum..
Yağmurlu bir mevsimden gelmiştim ve üstüm başım sırılsıklamdı..
Güneşte kuruyana kadar öylece bekledim..
Düşlerimde teatral bir yalnızlığın intiharı gibiydi her şey..
Sürekli özeleştiri yapıp yine aynı tutarsızlığı tekrarlayan bir düş;
Gözlerimi kapıyorum çat kapı bitiveriyor yanımda..
Gözlerimin önünde..Ellerimi tutmuş, gözlerimin içinden bedenime
girmek için öyle mahzun bakıyor..
’Beni sevene kadar düşlerine girmeyi sürdüreceğim’ yoksa, yoksa
sevmeyi bilmiyor musun’?..diyordu.. Cevap veremiyordum..
Özgüveni, ukalalığı, direnci karşısında dehşet bir ürperti kaplıyordu
her yanımı.. Seni yüreğimden, seni dehşet coşkularla seviyorum diyememiştim..

(Sessizce düşünüyordum..
Sabahları yatağında bir
başına uyananlar içinde bir şarkı olmalıydı).

Sanki beş duyumuz kapalı dışımızda olan bitene
Doğaçlama tutunuyoruz yaşama
Oysa yarım kalmışlıklarımızı toplasan
İki güzel devrim çıkardı
Bir yanımız hep ihtilal
Hep bir yerde kalmışız
Belki bir düşte
Çıkmaz bir sokakta belki

Öyle alalade, öyle sıradan bir gün de değil..
Temmuz’dayız üstelik Cumartesi..
Biliyorum ki kelimelerin fazlasıyla anlam değiştirdiği
bir çağda ne bir toplumsal kanamayı dile
getireblirsin ne de ruh kırıklarını..
Aynı kelimeleri kullanmamıza rağmen o
kelimeler hepimiz için aynı anlama gelmiyor..
Herkes ruh haline göre o kelimeden başka bir
anlam çıkarabiliyor..
Söylediklerimizle söylemek istediklerimiz birbirini
tutmuyor çoğunlukla ve anlamlardaki bu ’tuhaflık’
ilişkileri bozmaktan, zorlaştırıcı olmaktan
başka işe yaramıyor..
Çünkü anlamları değiştirdik biz, böyle olunca
yazdıklarımızda kelimelere yabancılaştık ve söyleyeceklerimizde hislerimizi kaybettik..
Anlamları incittik, sözcüklerimizi ve ruhumuzu incittik..
Odalar dolusu şiirler ve düşlerimizden başka bir şey kalmadı elkerimizde..

İçimizdeki şehirleri çoğaltalım diyor J Berger..
İçimizdeki şehirler olmasa anılarımız ölür de ondan..
İçimde iç içe geçmiş şehirler, gözlerimde, yüreğimde
kurduğum saklı şehirler, hangisinde sevmeler, özlemler yok ki..
Bazı şehirlerime yalnızca kuşkular girebilir..
Yalnızca hüzünler ve muhtemel düşlerim..
İşte içimdeki kentlerin uygarlığı..

-Sennur Sezer’in Gece uyumayan çiçeğinin hepinizin
üstünü örttüğünü duyumsayın bu güzel mevsimde-

Temmuz 19-Cumartesigüncesi..D.G