Yılları yılı bir dokunulmazlık tartışması sürüp gider toplumda... Yok kaldırdındı, kaldıramadındı, kaldırırsın, kaldıramazsın birbirlerine girerler siyasiler... Yani şimdi ben bir milletvekili ile meclise görüşmeye gelsem, adama Sayın Vekilim diye elimi uzatsam vekilim bana ’’Hooop hemşehrim benim dokunulmazlığım var çek şu elini mi diyecek.’’ Zor bir durum...

Neden böyle halktan kopuk yaşarlar bu sayın vekillerimiz... Sayın bakanlarımız, bakmayanlarımız... Niye benim halkım seçimden seçime hatırlanır... Seçim yaklaştıkça vaatler bol bol sıralanır... Daha önceleri nerelerdeydiniz?

Gerektiği zaman meclis de yapılan oylama ile dokunulmazlıklar kaldırılabiliyor. Hiç olmasa da vekillerde halktan kendilerini soyutlamasalar bu kadar... Kurtuluş Savaşı zamanında Ankara’da kurulan ilk mecliste vekillerin dokunulmazlıkları var mıydı acaba? Halkın bağrından kopup gelmişlerdi Milli Mücadelenin içinde yer almak için...

Vekillerde yeri geldi mi kendilerini seçen halk tarafından kıyasıya eleştiri yağmuruna tutulabilmeli, gerçek demokraside bunu gerektirir... Yetmişli yıllarda mizah dergilerinde bir çok siyasinin karikatürü de çizilmiştir, onlar hakkında mizahi öykülerde yazılmıştır... Hiç birisi de sanatçılara dava açmamış, konuyu olgunlukla karşılamışlardır...

Ben eğer vekilime dokunamazsam, eleştiremez isem yeri geldiğinde onu, o da sahip olduğu dokunulmazlık zırhını kötüye kullanmaya kalkarsa, bunun adı da herhalde demokrasi olmaz, diye düşünüyorum... İngiltere’de Amerika’da belli yerlerde aklına gelen herkes istediği insanı istediği şekilde eleştirebilmektedir, bizim de bu demokrasi olgunluğuna erişmemiz lazım, tabi ki insanların kişilik haklarına da saygı göstererek... Uzaktan da olsa bağırıp çağırabilmeliyiz en azından...


AHMET ZEYTİNCİ