Bazen oturuyorum bir köşede, kalabalığın ortasında tek bir kadın takılıyor gözlerime. Durmadan gülücükler dağıtan bir kadın. Her seferinde nasıl yapıyor bilmem ama her seferinde kahkahaları ile dikkatimi çekiyor işte. Her daim güçlü gibi gözüküyor. Kahkahaları ile sanki dünyaya en güçlü kendisi olduğunu ispat etmeye çalışıyor. Belki etrafındaki kalabalığa, belki sevdikleri üzülmesinler diye onlara, belki düşman bildiklerine hatta en önemlisi kendisi için güçlü gözükmek istiyor kimbilir. Kendine bile itiraf edemiyordur,güçsüz yanlarından utanıyordur. Halbuki ben her seferinde görüyorum onun içindeki hüznü,kafasındaki kalabalığı,hayal kırıklıklarını,yıkılmışlıklarını, gözyaşlarını hatta en çokta güvendiği insanlara kızgınlıklarını kahkahaları ile bastırdığını görüyorum ne yazık. O gülümsemeler o kahkahalar altında, nede çok güvensiz anılar var,nede çok aldatılmışlık vede ne çok yıkılan hayaller var.
Bir kez daha fark ediyorum ki; Etrafında o kadar çok kalabalık varken tek başına savaşıyor. Tüm acıları tek başına bastırıyor işte. Yüreğindeki çığlıkları tek başına bastırıyor işte. Nasıl da sığınacak bir limana ihtiyacı var? Ama göstermiyor göstermekten korkuyor . Zayıflığı acizlik sayıyor kendince. Ama neden be kadın? Bu seni daha çok yorar. Desemde faydası yok.Bilirim ki kendi kahkahalarını savuran kadınlar etrafındakilere hep bir nebze mutluluk dağıtmaya çalışanlar acılarını içine gömerler.
Her seferinde izlediğim o kadının bir yanı ilk bahar bir yanı ise kara kış. Ama tek gösterdiği yanı ilkbahar. Sanki kışını gösterdiği zaman saha çok üşüyecek. Belki de üşürse ısınacak bir yer bulamayacak diye korkuyor kimbilir. Ben ise sadece izlemekle yetinebiliyorum güçsüz güçlü olanı. Izin yokki açıklayayım tum acılarını, kırgınlıklarını, öfkesini bırakmıyor ki söyleyeyim bir limana ihtiyacı var diye. Halbuki o kadar ihtiyacı var ki gerçek kahkahalara , gerçek bir dosta,yüreğini ısıtacak bir sevdaya ve kendi özüyle tam olmaya. Ama ben susmak zorundayım. Fırtınalarını anlatmamak için susuyorum çaresizce.
Ah be kadın!Ne çok şey gizliyor , nede çok acıyı bastırıyorsun icinde! Gözyaşlarını içine akıtmak ne kazandıracak sana? Bırak aksın göstersin kendini gözyaşların. Bırak güçsüz yanların çıkarsın ortaya kendini. Bırak be kadın üzüldüğünü , üşüdüğünü görsünler seninde. Bırak be kadın her kahkahanın altında binlerce hüzün, binlerce gözyaşı ve binlerce hayal kırıklığı olduğunu bilsinler. Senin istediğin gerçek mutluluk değil midir? Kendini acılarını gözlerinde akmaya korkan ama yüreğinde akan damlaları hatta kora dönen yüreğini bırak ki bulsun senide sarıp sarmalayacak olan sevdan. Belkide sen gercekleri bırakmadığın için bulamıyorsundur ne dersin???

~İP€K KA£KAN~