ÇOCUKLARA SÖZ GEÇMİYORRRRRR.....

söz geçiremiyoruz. Doğru...
Çünkü onları özgür yetiştirelim dedik. Öz güvenleri olsun diyerek büyüttük.
En güzel oyuncakları aldık. Kendileri oyuncaklarını yapmasını müsaade etmedik. Çöpten, pamuktan, bezden bebek yapmadılar, ağlayan, konuşan bebekleri aldık. Tüm hataları biz yaptık..!!!!.
Komşunun çocuğu ile oynarken kavga ettiklerinde "çocuktur birazdan barışır demek yerine komşu çocuğu azarladık, belki de kovduk, arsızlık yapıp, komşu çocuğuna tokat bile attık. Üzülmesin, dövülmesin, küçük düşmesin dedik.

Okula kendimiz götürdük. çantayı biz taşıdık. Sınıfına girip hırkasını çıkardık. Ağlayınca sıraya beraber oturduk, dışarıda bekledik, Beslenme çantasına evden yiyecek yerine pastaneden satın aldıklarımızla doldurduk. şikayet gelince, öğretmenine kafa tuttuk. ’O senin öğretmenin ’ Diyemedik. Çok aşırı giderek . Benim çocuğuma neden kızıyorsun diye öğretmenlere çıkıştık.... Bizim balarımız gibi’Eti senin kemiği benim ’ diyemedik.

Çocuklarımıza aile kavramını öğretemedik. Dede, babaanne, anneanne, anne, teyze, hala, amca nedir? Anlatmadık. Büyük, küçük saygı sevgi nedir öğretmedik. Babaları
baba olarak tanıtmadık. Onları evimizin reisleri olarak gösteremedik. Çocukların suçlarını babalardan sakladık.... Ailede otoritenin ne olduğunu öğretmedik.

Çocuklarımız çok akıllı gördük. Özel okullara yolladık. Özel dersler aldırdık, incinmesin diye bir şey hatırlatamadık. Cebinden harçlığını eksik etmedik.Özel okulda öğretmenin parasını ben ödüyorum diyerek öğretmenini küçük görmesine vesile olduk.

Çocuklarımıza hiç mesuliyet vermedik. Küçük yaşlarda çorabını giymeyi,ayakkabısının bağcıklarını bağlamayı, kaşığı tutmayı, suyu içmeyi, sofraya oturmayı, gelen misafire karşı davranmayı, öğretmedik. Misafir geldiğinde başka odaya gönderip biz sohbet ettik. Yedik içtik. Çocuğumuzu yanımıza çağırıp kimseyle tanıştırmadık.

Çocuklarımız bebekliğinden itibaren beni rahatsız etmesin diye çizgi filmleri açıp önlerine oturttuk. Ellerine oyuncak vereceğimize cep telefonu tabletleri verdik. Birde hava attık ’benim çocuk telefonu benden iyi kullanıyor diye’ onları yalnız odalara bilgisayar başlarına mahkum ettik. Ne yapıyor diye merak etmedik. sorgulamadık?.

Çocuklarımıza edebi, kültürü, yardımlaşmayı öğretmedik. Komşu teyzeye, amcaya yardımcı olsun, ekmeğini alıver, elin tutuver demek yerine, "Benim çocuğum kimsenin hizmetçisi değil" dedik. Komşularımıza "selam ver, hatır sor " gerekirse koş ekmeklerini al "demedik Toplu taşıma araçlarında " Otobüs, metro gibi yerlerde büyüklere yer verilir" demedik. Kulaklıklarını takıp müzik veya başka şeyler dinlemesine göz yumduk. "Parasını veriyorum; tabii oturacak dedik "
Çünkü onlar arkadaşımız oldu. Biz anne baba olamadık. Komşuluk ilişkilerini öğretmedik.
Çünkü onlara bebeğim , aşkım gibi çocuklara söylenmemesi gereken hitaplarda bulunduk.

ne yaptıksak biz yaptık peki onlar?