SAKLAMBAC

• 29 Nisan 2019 Pazartesi 18:14:24

Çocukken birçoğumuz oynamışızdır bu oyunu.
İlkokul dönemlerinde teneffüs zili çalınca oynadığımızı hatırlıyorum okulun bahçesinde. Ya da saklambaç oynamak için bütün çocuklar gibi; okul çıkışında çantamı eve atar atmaz elimde rahmetli annemin ekmeğe sürdüğü salçalı ekmeği ısırarak soluğu arkadaşların yanında, sokakta alırdım.
Çeşit çeşit oyunlar oynardık. Yakar top, çelik çomak, cilli dediğimiz misket ve körebe bir diğer adıyla saklambaç…
Çok güzeldi o günler. Yağmur, çamur demeden geç saatlere kadar oyun oynar eve girmek istemezdik. Bazı akşamlar ise okul arkadaşlardan birinin evinde toplanır beraberce önce ders çalışır sonra da; isim, şehir bulmaca oyunu oynardık.
O zamanlar ne atari, ne bilgisayar, ne de akıllı telefon vardı.
Karpuz kabuklarının içine toprak doldurup, ön kısmına delik açarak bağladığımız iple çeker, araba yerine o bize eğlence aracı olurdu. Ben erkek çocuklarıyla futbol maçı bile yapardım.
Güzel geçti çocukluk dönemim. Çok sevdiğim okul arkadaşlarım vardı. Orhaneli ilçesinden ayrıldıktan sonra hiç birini görmedim desem yeridir. Herkes kendine göre bir düzen tutturmuş bir hayat kurmuş olmalı…
Zaten de hepimiz birer yetişkin olduk. Çoluk çocuğa karışıp torun sahibi olanlar olmuştur mutlaka. Belki de evlenip boşananlar bile olmuştur.
Aslında söylemek istediğim şu: Bu yaştan sonra benim hiç kimseyle SAKLAMBAÇ oynamaya ne isteğim ne de hevesim var. Herşey çağında güzel. Mutlaka onlar içinde öyledir.
Herkes kendine göre önem verdiği şeylerle ilerlemeye çaba sarf ederken maalesef benim ne ebe olmaya, ne de kim nerede diye aramaya ne hissim ne de isteğim var…
Vefasız mıyım? Duygusuz, hissiz miyim?
Yoo… Sadece hayat mücadelesi, koşturmaca.
Vakit yok saklambaçtaki gibi ebelenip sobelenmeye.
Kolay gelsin…

Fatma ÇİÇEK