Ben acının gölgesine sığınmış bir çaresiz yürek gibiyim
Gördüklerim tahammülümün ötesinde
Hissettiklerim çığlık çığlığa acı içinde bağaran
Bir annenin feryadina karışıyor
Ben boşluğa çekiliyorum
Içimde kopan fırtınalara rağmen
Hayata yapmacık tebessümler saçıyorum
Ama ne kadar basarabildigim de muamma
Kendi karanlığını yaşıyorum
Insafsızca kendime aciyorum
Ben kendi gunahlarimin acısını yaşıyorum
Artık pes ettim
Ben hayatı oluruna bırakıyorum
Su aksın ve yolunu bulsun istiyorum
Ben içimdeki yangınları umursamadan
Göz yaşlarımı saklıyorum
Ver icimdeki okyanuslara karıştırıyorum
Her gün başka bir karmaşa
Her gün başka bir yalnızlık karışıyor karanlığıma
O yüzden artık dış dünyada değil kendi içimde yaşıyorum
Her gün ama her gün sessizce usul usul taşıyorum
Ben bunca şeyi belki de boşuna taşıyorum
Bilinmezlik ....ve boşluk
Artık beni tarifi imkansız bir yokluk kapıda karşılıyor