Yaşamak için

• 22 Nisan 2019 Pazartesi 18:59:41

Hayata kaç sıfır yenik başladığımın bir önemi yok. Her zerresi kırık bir kalple, yıkık bir biçimde hayata nasıl tutunmaya çalıştığımdır mevzu bahis olan. İnsan doğarken ağlar, sonrasında gülmeyi öğrenir elbet sanmıştım. Yalanların en büyüğüne kanmışım. İnsanlar içinde çok olmuştur gülümsediğim anlar. Ama içten bir kahkahamı bu zamana kadar duyan olmamıştır. Belki içten bir kahkaha atacak içimin yokluğunun acısıdır bu çektiğim. Bilinmez. Gülümseme bile denemez aslında dudaklarımda beliren yayılmaya. Belki mutlu görünme çabası ya da güçlü durma gayretidir sarfettiğim.
İnsan gülerken yalnız değildir. Elbet bulur gülüşmelerine ortak olacak birilerini. Ama ağlarken yalnızdır. Yapayalnız. Kime, neye kırıldığını söylemez kimseye. Acısını da tek başına çeker, iyileşmeyi de bilir. Güçlüdür çünkü. Her düştüğünde kalkması gerektiğinin bilincindedir. Hayat, vurduğu her darbeyle güçlü olmayı öğretir insana.
Ben de öğrendim. Önceden kimsesiz kalmanın endişesini taşıyorken, şimdi yalnızlığı tercih eder durumdayım. Ağlarken yalnız kalmayı başarabiliyorsam, bu hayatın üstesinden de tek başıma gelebilirim. Gözyaşımı kendim silebilir, yeniden hayal kurup hayallerimi gerçekleştirmek için mücadele edebilirim. Çünkü yaşamak için ayakta durmak zorundayım.