Organ Birliği

• 21 Nisan 2019 Pazar 15:08:23

Uğultunun içinden sesler seçtim ve onlara odaklandım. Bir annenin çığlığını duydum. Bir kuşun kanat çırpışını, bir çocuğun hıçkırıklarını...

Uğultuları kendinize cehenneme de döndürebilirsiniz küçük çiçekli bahçenize de. Neyi seçtiğiniz önemli. Neyi duyduğunuz. Neyi duymak istediğiniz. Kötü olanı duymak kötü bir şey değil. Kötü olanı duyup kayıtsız kalmaksa, insanoğlundan iğrenmemin en büyük sebebi. Kendiniz için iyi olanı duymayı seçerseniz de boynum kıldan ince. Kendinizi duymaya tamamen kapattıysanız da, işte o zaman tüm sabırlar ve dualar üzerinize olsun.

Kendimi duymaya kapattım. Çünkü duyduklarım beni kulaklarımdan bıktırdı. Uğultular iyi veya kötü, başımı çepeçevre ağrıtıyor. Sadece başımda kalsa iyi. Sinir hücrelerimden tüm bedenime. Bedenimi zonklatıyor tüm duyduklarım. Duyduklarım ve sustuklarım tüm çıkışları kapatıyor. Çıkışlar her yerde. Hangi çıkış hangi yere?

Kulaklarım tüm amacından şaşmış, adeta bana savaş açmış bir şekilde; bildiği ne kadar çomak varsa içeri alıyor. Özenle seçiyor tüm silahlarını. Organlarım birlik oluşturmuş üstüme geliyorlar. Duyduklarımdan bahsettik, gözlerim tamamen blurlu, parlaklık düşmüş, tat alımım zayıflamış, algım fena halde düşmüş. Sokakta öylece yürürken bile çoğu zaman otokontrolü kaybetmiş, hareket eden kişi ben değilmişim gibi hissediyorum.

Tüm zaaflarım, birer afyon. Nefretim ruhumu bedenimden süzerek ayırıyor. Yeni beni tanıyamıyorum. Ben haricinde herkes gibi. Şu hep uzaktan garipseyerek ve merakla incelediğim kızlardan sanki. Ne yapacağını bile bilmiyor. Çevresinde kimse kalmıyor. Hiçbir şeyi kestiremiyor. Ağlayamıyor.

Hiçbir yere uymuyorum iğretiyim. Eğreltiyim. Olduğumu sandığım kişiliklerin hiçbiri değilim. O halde niye varım? Bir avuç dolusu bile yoklarken, bir avuç dolusu bile yokken ben; ne diye açıldı bu savaş.

Hayatında biri tarafından sana söylenmiş en unutmadığın şey neydi deseler bu şüphesiz teyzemin yıllar evvel bir kahvaltı sofrasında gözümün içine bakarak söylediği olurdu. “Sen bir savaşın içindesin, kızım.”

Savaş meydanının en ortasında durdum. Olanca sakinliğimle etrafı izliyorum. Buraya nerden geldim? Mağlup muyum yoksa galip mi? Hiçbiri. Bu savaşta mutlak taraf yok. Bilmiyorum. Düşmanımı yeni yeni tanıyorum. Ah şimdi saf saf bakıyorum ama bir tanıyayım çehrenizi... Ensenize yapışacağım.