Ne de içime işlemişti, yüreğimin orta yerine oturmuştu bu cümle. ’’Çocuklar Babaları Ölünce Büyür.’’ Öyle ya, kırk yaşına kadar babamın oğluydum, kıyamete kadar ve daha sonrasında da babamdı... Cennette buluşur muyduk buluşamaz mıydık orası muamma...

Sanki bir anda mı gelmiştik kırk yaşına? Geride kalan otuz dokuz sene acısı tatlısıyla geçip gitmişti işte... Neler kazanmış, neler kaybetmiştik... Babasız geçen on sekiz sene... Dile kolay... Amma illaki olacaktı. Biz de zamanı gelince, emrihak vaki olunca çocuklarımızı babasız bırakacağız... Onlar bizi yeter ki evlatsız bırakmasınlar... Sıralı olsun ahirete intikalimiz...

Akıllı adamdı gerçekten babam. Belki de bize öyle geliyordu onu çok sevdiğimizden. Belli etmese de o da bizi çok severdi, eminim ki... Azarını işittik mi, hem de çok işittik de yine de gönül koymadık, yüksünmedik desek yeridir...

Sana üç torun verdik kardeşim ve ben. Bak şimdi ben de dede adayı oldum. Allah nasip ederse çocuklarımın mürüvvetlerini görmeyi, dede diyecek birileri olacak bana da... O ufacık güzellikler evlerin içinde cirit atacaklar zamanı gelince... Her geçen gün bizi ahirete bir adım daha yaklaştırırken, biz de büyüyoruz baba, biz de büyüyoruz çocuklarımız ile beraber...

Ben büyüdüm baba, sen bu dünyadan göçtüğün gün, ben büyüdüm, ama keşke büyümeseydim de sen de bu kadar erken gitmeseydin... Özletmeseydin kendini bu kadar... İyi ki hayatımızda sen vardın, iyi ki babamızdın...


AHMET ZEYTİNCİ