KANSERİ ÖLDÜRMEYE NE DERSİNİZ?

Nisan ayının ilk haftası yani geçtiğimiz günlerde 1 ve 7 Nisan arası "Kanser" haftası kutlandı.
O nedenle bu hafta ki yazımı "Kansere" ayırdım.
Ancak sizlerden küçük bir ricam olacak. Hepinizin bu yazıma ortak olmanızı istiyorum.
Yapmanız gereken tek şey, empati kurmak.
Boşaltın kafanızı. Sadece ve sadece kansere odaklanın. Kansere karşı ne kadar güçlüsünüz, onu ne şekilde karşılar, ne şekilde uğurlarsınız beyninizde canlandırın.
Şimdi izin verirseniz ilk ben başlamak istiyorum.

Uzun zamandır aşırı yorgunluk, anlayamadığım bir halsizlik vardı üzerimde. Parmağımı kıpırdatacak hali bile bulamıyordum çoğu zaman kendimde. Sürekli uyumak, yataktan hiç çıkmak istemiyordum.
Beni ısrarla doktora götürmek isteyen anneme "kansizlıktır, dinlenince geçer" diyerek atlatıyordum. Nihayet annemin evlat acısı korkusu galip gelmiş ve beni kolumdan tuttuğu gibi en yakın hastaneye götürmüştü. Haftalarca süren tetkikler zaten yorgun olan bedenimi iyiden iyiye halsizleştirmişti.

Ve nihayet yapılan tüm tetkikler sonuçlanmış, bunun sevinciyle güle, oynaya doktorumun odasına koşmuştum.
Elimde bir yığın tahlil raporlarını Doktoruma uzatarak "oturabilir miyim" diye sordum.
Buyrun oturun dedi ve hiç vakit kaybetmeden çıkan sonuçlarıma göz atmaya başladı. Uzun bir sessizliğin ardından bana dönerek "bizi annenle yalnız bırakırmısın" dedi. İçime bir korku düşmüştü. "Ben çocuk değilim Doktor bey, ne varsa banada söyleyebilirsiniz" dedim ve oturduğum sandalyeye sırtımı iyice yaslayarak dinlemeye başladım.

Annem benden daha fazla tedirgin olmuştu, yüzü sapsarı kesilmiş, ağzından kelimeler zorla dökülüyordu. "Nesi var kızımın Doktor bey, kansızlık değil mi, o kadar da söylüyordum bakmıyorsun kendine diye ama dinletemiyordum. "Kansızlık mı? sorusu aslında duymak istediği tek cevaptı ve içinden ettiği dua kulaklarımı sağır edecek kadar içten ve yüksekti.
Doktor "Sanırım daha ciddi bir sorunla karşı karşıyayız hanımefendi, lütfen güçlü olmaya çalışın kızımız çok genç ve hayat dolu hastalığı atlatacağından eminim. "Doktorumun adını bile zikredemediği hastalığı ben içimde taşıyormuşum meğer. Kanser’di beni genç yaşımda hayattan alarak sonsuzluğa, kara toprakla buluşturacak olan.

Elim kolum bağlı hayatta olan hiç bir şeyden zevk almıyorum artık. Etrafımda bir şeyler yapmak için çabalayan insanların değişen beden dillerini görmezden gelerek, uyumak sadece uyumak istiyorum. İçimde günden güne bir şey büyüyor, büyüdükçe acılarım, ağrılarım fazlalaşıyor. Arsız ağrılarım yorgun olan bedenimi uyutmuyor geceleri.

Uykusuz gecelerimde bana yarenlik eden günlüğüme geçmişte yaşadığım iyi-kötü anılarımı yazarak moral bulmaya çalışıyorum. Güzel anılarımı yazdıkça Allah’ım lütfen biraz daha zaman tanı diye dua ediyorum. Yapmam gereken daha çok şey olduğunu hatırlıyorum ve içten içe hiç bir zaman doğmayacak olan kızımdan özür diliyorum.
Var olmamış kızım affederdi beni belki, peki ya kırdığım kalpler, yapamadığım iyilikler, en önemlisi iyi bakamadığım bedenim beni affedecekler miydi?

Tüm bunları düşünürken iç sesim devreye giriyor.
Korkaksın sen diye avazının çıktığı kadar bağırıyor.
Korkak değilim ben, diyorum.
Pes ettin. Çok çabuk kabullendin ölümü. Korkaksın işte.
Ne yapa bilirim? Kader’de genç yaşta ölüm varsa, elimden ne gelir ki?
Elinden geleni yaptın mı?
Sus artık sus. Uyumak istiyorum, git burdan.
Annenin hıçkırık seslerini duyuyor musun?
Allah kahretsin git diyorum sana, git. Ne istiyorsun benden?
Kalk ayağa hemen. Topla kendini, hayatına bir yön vereceğiz şimdi.
Nasıl?
Kalem ve kağıt al eline. Bir liste hazırlayacağız seninle.
Seni sevenler, mutlu edenler, yanında olan gerçek dostların nerede? Yanımda.
Sevmeyenler, mutsuz edenler, üzenler, dert üstüne dert yükleyenler nerede? Yanımda.
Hadi hayatına olumsuzluk eken herkesi ama herkesi çıkart hayatından. Hemen şimdi.
Mutlulukların, sevinçlerin, yapmaktan hoşlandığın hobilerin nerde? yanımda.
Dertlerin, üzüntülerin, olumsuz düşüncelerin, karamsarlığın nerde? kafamın içinde.
Seni üzen ne varsa, fırlat at camdan sokağa. Bu dünya’da hiç bir dert senin tek damla gözyaşına değmez.

Şimdi söyle, sen mi daha güçlüsün kanser’mi?
Bilmiyorum!
Korkaksın sen anlıyor musun? ayrıca bencil’in tekisin. Senden sonra sevdiklerinin kahrolacak olması umurunda bile değil.
Hayır umurumda. Ben güçlüyüm. Ben kanserden daha güçlüyüm!

Peki şimdi kanseri yenecek misin?
Emin değilim. Kafam çok karışık.
Toparla kafanı o halde.
Düşün.
Geçmişte yaşadığın onca zorluğa karşı verdiğin büyük mücadelelerini ve her defasında kazandığın zaferleri düşün.
Gelecek güzel günler için değil miydi tüm savaşın? O güzel günleri göremedenmi öleceksin?
Peki ya durmadan andığın doğmamış kızın. Kızınıdamı seninle birlikte kara toprakta uyutacaksın?
Hayırrr, hayır, hayır.
Peki tamam.
Kendime söz veriyorum. Kendim için, sevenlerim için Kanseri yeneceğim..
Ant olsun kanser seni yeneceğim. Ve güzel günlere doğru ilerleyeceğim.

Ben öncelikle tüm Kanser hastalarımızdan çok özür diliyorum.
Olayın anlattığım kadar basit ve sıradan olmadığını çok iyi biliyorum. Biliyorum çünkü biz babamla, birlikte tam beş yıl Kansere karşı mücadele verdik. Bugünkü kanser hakkındaki tüm düşüncelerim o zamanlardan kalma. Defalarca babamla paylaştım düşüncelerimi. Ama kendini öyle çok hazırlamıştıki ölüme, dediklerimi anlamadı bile.

Ama siz anlaya bilirsiniz. İnanın bana çok zor değil. Sadece kendinize inanın.
Biliyorum başaracaksınız. Kanser illetini elinizin tersiyle iterek hayata sımsıkı tutunacaksınız.

Tüm kanser hastalarımıza acil şifalar diliyorum.