Çocukluğumda başladım şiir yazmaya. Pek beceremedim. Yazdım ama beğenmedim. Bu yüzden kimseye göstermedim. Şiirlerimi sakladığım gibi ben de saklandım. Her şeyden kaçtım. Arkadaşlarım top oynar beni çağırırdı kaçardım, dersleri anlamazdım kaçardım. kalabalıktan, okuldan kaçardım. Bir o kadar cesur bir o kadar da ürkektim. İki kelam etmek dahi istemezdim. Hayalimde bir dünyam vardı ve orda yaşardım. Orası çok güzeldi huzur doluydu. Hayaller sonsuzdur ama ben bir süre sonra yoruldum.. Ve kötülüğün içinde iyiyi buldum. Yani o şiiri buldum. O, şiirdi...

Baktım gözlerine içimdeki şiire benziyordu, çok güzeldi. Ama benim degildi ve olamazdı da... Ve sonra o şiir beni istedi "Gel" dedi. Tanımıyordum ve daha önce hiç okumamıştım böylesi bir şiiri. Şiir, uzun ve manalıydı. Güzel olduğu belliydi dokunmasından tenime... Gittim peşinden hiç düşünmeden sonumu. Ama şiirin bir sahibi vardı. O, başka bir şaire ait bir şiirdi. Şiirin şairini bilmeden, şairin ne anlatmak istediğini bilmeden kapıldım şiire. Koştum şiire. Hey, şiir! Haydi, mısralarında uyut beni. Ve ben seni dakikalarca, saatlerce, günlerce, aylarca yazdım kalbime...

Evet o çok güzel bir şiirdi. Yaz yaz bitmeyen bir şiirdi. Canım yansa da, yalnız uyusam da, onu hissetmek güzeldi. Bir de gerçekler vardı. Bu şiirin şairi iki kişiydi. Onu en başından yazan o ben ise ortalarından devam eden... Ve tamamlayamadım şiiri. Eksik kaldı. Tıpkı benim gibi.... .

Gün geldi, şairler şiiri bozdu. Kimi zaman da şiir kendini... Sonra ben durdum, şiir sustu. Çünkü artık daha yalnızdım. Şiir herşeydi ama şairsiz şiir olmazdı. Ve şiire küstüm.
Renklere siyah, gündüze gece, yağmura gözyaşı, cana yangın, kalbe kırgın, hayata dargın ve aşka acı dedim.
Oysaki şiiri çok sevmiştim.
Ama bilmeliydim! Bilmeliydim ki bir şiirin iki şairi olmayacağını...