Bir gün vezir Nasıreddin hankâhında büyük bir merâsim vardı.
Bir zâta şeyhlik rütbesi vereceklerdi.
Bütün âlimler, şeyhler, ârifler/ fâzıllar, emîrler orada hazır idiler. Her biri muhtelif ilim ve fenlerde sözler söylüyor ve tatlı musahabelerde bulunuyorlardı. Bir köşede murakabeye dalmış olan Şems-i Tebrizî birdenbire kalktı ve onlara:
Ne zamana kadar şundan bundan rivâyet edip öğünecek ve atsız eğere binip erlerin meydanında koşacaksınız?
İçinizde.;
Kalbim bana Rabbimden şu haberi veriyor." di yecek yok mu? Ne zamana kadar başkalarının âsâsı ile ayakta yürüyeceksiniz?' dedi, sonra da,
Hadîstenı tefsirden, hikmetten V.S. den naklen söylediğiniz sözler, o zamanda yaşayan ve her birl kendi akranı arasında erlik makamında oturan erlerin sözleridir.
Onlar kendilerine gelen haberlerden anlatırlardı. Mademki bu asrın erleri sizsiniz, 0
halde sizin sırlarınız ve sözleriniz nerede?'.