İnsan sosyal bir varlıktır ve toplum içinde yaşar. Yaşadıklarından ve çevresinden de mutlaka etkilenir. İşte bu etki pozitif olduğunda insana ve topluma yarar sağlar, negatif olduğunda da kesinlikle zarar verir.

Öncelikle her birey, karşısındakini öteki olmaktan çıkartıp, kendinden kabul etmeli, herkesi olduğu gibi benimseyip, değişmeye zorlamadan, ikiyüzlülüğe mecbur kılmadan, kabullenmelidir. İnsanlar, birey ya da kurum olarak birbirlerini rakip değil, dost olarak görmelidir. Beraber olmanın herkesi güçlü kılacağını kavramalıdır. Dayanışma ruhu ile hareket ederek, birlik ve beraberliğini sağlayan teşkilatlar, giriştikleri her mücadelede sosyal ve eğitim gibi her alanda başarıya ulaşmışlardır.

Toplumsal dayanışma olmadan, birlik ve beraberlik sağlanmadan atılan adımlar en başta, başarılıymış gibi algılansa da o çemberin içersinde olması gerekenlerden bir kişi bile dışarda kalmışsa birlik sağlanamamış demektir. Açık fikirliliği geliştirmeliyiz. Sevgimiz genişletmeliyiz, daraltmamalıyız. Birlik ancak sevginin gelişmesiyle elde edilebilir.

Birlikte çeşitlilik olduğunu değil de “çeşitlilikte Birlik” olduğunu zihnimizde canlandırma alışkanlığını edinmeliyiz. İnsani Değerler konusu da tek bir kişi tarafından tesis edilemez. Herkesin birlikte çalışması gerekir. Değerli şeyler ancak birkaç insanın bir araya gelmesiyle elde edilebilir.

Güç birliği ile birçok şeyin başarılması mümkündür. Atalarımız bunu bir elin nesi var iki elin sesi var deyişi ile çok güzel anlatmışlardır.