GURBETİN KARANLIK GÜNLERİNDEN MEKTUPLAR

• 21 Mart 2019 Perşembe 16:40:12

Bir tanem ;

Bebeğin Türkiye ye gitme olayı da şöyle oldu. Çocuğu bakıcıya vermek için, sabahın beşinde kalkıp yollara düşüp,çocuğu bir bakıcıya bırakıp oradan da işe gidiyordum.Akşam dönüşü alıp bin bir güçlükle eve, böylece hiç dinlenmeye vaktim olmuyordu. Evdekiler bebeği Türkiye ye yollayalım dediler...ben pek istemiyordum,gitmesini. Bir gün Berlin’ den kardeşim geldi, o akşam bizde kalıp ertesi gün, bebeği de alıp yola çıkacaklardı. O akşam, bebekle birlikte bir odaya çekilip onunla uyumaya çalışıyordum,ancak çocuk çok huzursuzdu. Gideceğini anlamıştı sanıyorum...ben de aynı huzursuzluk içindeydim.

Gidip onlara bebeğin hasta olduğunu yarın doktora götüreceğimi söyledim.Tamam dediler.
O akşam huzurla uyudum.Artık rahattım, gitmeyecekti.

Sonra ne yapmışlar biliyormusun, bir tanem;

Sabah ben uyurken, çocuğun bütün eşyalarını arabaya yükleyip,hazırlanmışlar,onları yollayacağım diye ben de diğerleri ile sakin ,indim. Arabada bir bebek daha var,kardeşimin,o da on aylık,yengem benim bebeği kucağımdan alıp: (Bana ver bakalım arabaya yatırayım diğer bebekle anlaşacak mı) dedi.Nereden bilebilirdim, öyle deyip hemen çocuğu benden kaçıracaklarını...araba hareket etti, ben hala dönüp duracak sanırken yola çıktı...hala şaka sanıyordum.Böylece gittiler.Ne kadar koştum arkalarından,geri dönmediler.

Bir tanem;

O günü, o ayrılığı,bebeğimi öpmeden gidişini hiç bir zaman unutmadım.İsterse yüz yıl geçsin unutamam!

Hep göz yaşları döktüm,günlerce hala da dökmüyor muyum ?
Bana yapılan haksız acıları kabul etmiyor yüreğim !

Her gün bir ruh gibi işe gidip geliyordum.Hiç kimseyle konuşmuyordum,soracak olsalar,sadece ağlıyorum cevap bile vermiyordum.Hayat, bütün acı oyunlarını bana mı oynamıştı.Bazen hiç kabul edemiyordum bazen de hep dua ederek boyun eğiyordum, hayatın zorluklarına.

Bu arada da yeniden cafenin bulunduğum Offenbach a taşınması olayı ve ben on gün sonra verilen adrese gittiğimde ,cafeyi orada buldum,arkadaşlarımı da .Bu bir mucize olmalıydı...bazen de hayat bana bir ödüller veriyordu.

Nasıl mı bir tanem ;

Her sabah evden çıkarken; hep bir dualar ve sureler okuyor bu iş yerine gidinceye kadar sürüyordu.Bir gün yine otobüste o yollardan giderken dua ettiğimi ve bunun da işte şimdi gerçek olduğunu görüyordum.

Hiç unutmuyorum: (Allah ım ne olur bu iş yeri evime yakın olsa.) demiştim,hiç unutmam.

İşte Cafe buraya taşınmış,benim ev de iş yerine yakın bir yere taşınmıştı.Artık sabahları yürüyerek işe gidiyordum. Akşamları daha rahat eve geliyordum,ormanlar yok,karanlık olsa da şehrin içi ve ışıklar vardı.

Bir tanem, bu günlük bu kadar yazdım, gurbetten selamlar.