Bir yol uzar önümüz sıra bazen iniş çıkışlarla dolu bazen ise düz bir yol seyrederiz ama karanlığın en zifirisini tercih etmişse yüreğimiz o yol bitmek bilmez işkenceye dönüşür. Her çıktığımız yolculuk bizim tercihlerimizin bir ürünüdür. Çıktığımız veya çıkacağımız yolculuğun gidişatı tamamen bizim ellerimizde. Çıktığımız yolculuğun yolunu ne ile tamamlarız ne ile bütünleyeceğiz yada ne bileyim yolculuk esnasında neler katıp neler eksilteceğiz kendimizden bilemeyiz. Bazen en uzun yolculuklar en kısa zamanda biter. EN kısa yolculuklarımız ise hayatımız en uzun yolculuğu oluverir.
Tıpkı hayatın içinde renkleri yaşarcasına yaşamalıyız. Hangi renk benim rengidir diye düşünmeden tüm renkleri katmalıyız benliğimize. Yaptığımız her yolculuk bizim ayrı bir rengimizi yansıtmalı. Mesela gökyüzü kadar masmavi olmalı, bulut gibi bembeyaz lekesiz tutmalıyız yolculuğumuzu. Önümüze çıkan engelleri gece gibi simsiyah bir renkle sekillendirmeliyiz ki sabahı olsun o engelin güneşi doğsun gecenin. Yanı kısacası renk renk yaşamalıyız her yolculuğu. Bir gök kuşağı dolmalı yüreğimiz, bizi bütünleyen bir gök kuşağı...
BU yolculuğa ister hayatınızın yolculuğu adını verin, ister hüzünden kaçış sayın isterseniz bir zafer kutlaması deyiverin. Adini ne koyarsak koyalım,hatta mağlup olduğumuz bir savaşın ta kendisi olsun degisen bir sey olmayacak. Her ne ile adlandırırsak adlandiralim bu bizim yolculuğumuz. Kendimizle yaptığımız bir alışveriş. Bütün sorumluluk bizim elimizde. Tüm giderleri de gelirleri de kendimiz karşılamak yada kabullenmek zorundayız. Işte tam da bu yüzden seçimlerimizi yaparken bizi mutlu edecek bize anlam katacak renklerimizi canlandıracak şeyleri yanımıza almalıyız. Mesela yüreğimizde çiçek açtıracak kişileri taşımalıyız, Yada bizi tamlayacak duyguları almalıyız ki yanımıza mağlup olmayalım kendimize hayat yolculuğumuza...

~İP€K KA£KAN~