OYUN DEĞİLDİ

• 18 Mart 2019 Pazartesi 22:32:51

OYUN DEĞİLDİ
Oyun değildi bu;
Ya da mecburiyet.
Kalbin işiydi ellerimizi birleştiren.
Titrek bir gülüştü;
Süzülür bahçelere,
Neslimize mahsus bir mahcubiyet…
Ne çok şeyimiz vardı,
Hiç görünmeyen;
Yokluk göreceli, zenginlik sahiciydi.
Gülünce doyasıya gülerdik,
Hıçkırıklarımız karışırdı ağlayınca gecelere…
Tutsak değildi sözlerimiz…
Yoksul değildik biz…
Ağaçlarımız vardı sözgelimi;
Can suyunu elimizden içen.
Oyun değildi bu;
Ya da mecburiyet.
Kalbin işiydi ellerimizi birleştiren…
N. Çelik Ünal
Bu güzel şiiri okuyunca, birde bunu yazanın öğrencimiz olduğunu duyunca üzerine bir şeyler yazmak istedim.
Sevilay Demirezer öğretmenimiz akşamüzeri bir mesaj attı bana “beyaz yalnızlık “ adıyla bir kitap yazdığını söyledi Nazife Çelik Ünal öğretmenimizin. Okumak için sabırsızlanıyorum.
Bu şiiri de okuyunca duygulandım.
Ta eskilere savurdu beni rüzgarı. Görsem hayal meyal hatırlarım. Ama onları bir yerlerde bir şey yaparken, çocuklarımızı yetiştirirken, onlara can suyu verirken, bir yazı, bir eser ortaya koyarken yada bir selam gönderirken, vefayı, sevgiyi, kadirşinaslığı hatırlatırken, uzaklarda da olsak, hiçbir birimizi görmesekte, ellerimizi birleştirir, titrek bir gülüşle gönül bahçemizde…
Görünmeyen öyle şeyler var ki, ruhumuzun çiçekleridir onlar, hayallerimizi süsler. Gündüz gülerdik, gece bir masumiyet çökerdi üzerimize, sabah bir arkadaşımızın şakası dağıtırdı kara bulutları. Hürriyet bizim şiarımızdı. Orada sözlerimiz nasıl tutsak olurdu? Asla yoksul olmadık çünkü birimiz hepimiz, hepimiz birimiz içindik.
Oyun oynamıyorduk, rol yapmıyorduk, samimiydik, her şeyimiz doğaldı. Ayvanın sarısı, cevizin yeşili ve kirazın kırmızısı kadar sahiciydi.
Can suyunu elimizden içen.
Oyun değildi bu;
Ya da mecburiyet.
Kalbin işiydi ellerimizi birleştiren…N.Ç.Ünal
Yusuf Yılmaz