İKİ TESTİSE KALMAK

• 15 Mart 2019 Cuma 23:56:13

Çocuk yaşlarımda bir akrabam keçi, koyun türü hayvanların testisini de yiyor, hayvanların hiçbir şeyini israf etmiyordu. Onun yanında denk geldikçe ben de testis yiyordum hatta bir süre ‘testis yiyen’ diye takılan olmuş, köyde ün salmıştım. Sonraki yıllarda aklım başıma geldikçe iğrendim ve hiç yemedim.

O yaşlardayken bir gün başka bir akrabamız, evimizin yakınındaki bize ait ait olan bir ağacının altında keçi kesiyordu etini satmak için. Komşular toplandı, muhabbet de gırla gidiyor. Hayvan ağaca asıldı, derisi yüzüldü. Sonra ön bacaklardan biri kesiliyor, yandaki kantarda tartılıyor, ne kadarsa parası ödeyip parmaklarını bıçakla delinen kısmına geçirip ‘’eyvallah!’’ faslından sonra evlerine götürüyordu komşular. Ön bacak, arka bacak, eye kemiği derken parça alan dağılıyordu. Annemgil o ara evde değildi, ben de geriden geriden bu olanları izliyordum ve canım da et çekiyordu. Akrabamız hayvanın arka bacaklarını ayırıp indirmeden hala hayvanda duran iki testisi kesip ‘’sen nasıl olsa testis yiyorsun, bunları da al, sen ye!’’ deyip ellerime tutuşturuverdi, acaba bu çocuğun da canı et ister mi, diye düşünüp iki parça et vermeden.

Ben de bize de bu düştü ne yapayım deyip eve götürdüm bunları. Rahmetli annem geldiğinde ‘’bunlar ne?’’ dedi. Ben de olanları anlattım. Annem öfkelendi ‘’vere vere bir çocuğa-üstelik erkek çocuğuna-bunları mı verdi?’’ diye söylenip fırlatıverdi teslisleri köpekler bari yesin diye.

Niye mi geldi bunlar aklıma? Yaş kırka dayandı değişen bir şey yok hayatta. Evet, birileri hayatın iyi tarafından etinden, ciğerinden, böbreğinden yiyor; bize de yine testisleri kalıyor. Şikayetçi miyim? Şikayetçiyim. Öfkeli miyim? Öfkeliyim. Bu adaletsizlik böyle sürüp gitmemeli.
Tutunmaya çalışıyorum hayata. Birçok insan da böyle, görüyorum her gün. Günlük ihtiyaçlarımı karşılamak için koşturuyorum; kendimden, ailemden, zamanımdan ödün vererek. Kimileri yolunu bulmuş; hak mak demeden hapur hapur götürüyor. Biz de at sineği gibi hayatın kıçında kalanlarla ayakta kalmaya çalışıyoruz...

(15 Mart 2019)