Yorgunum.... Ayak bileklerimden ruhuma kadar hem de ..... Hiç bitmek bilmeyen bir yangının içindeyim, günden güne kül oluyorum. Uyumak, daha çok... Hep uyumak..... Hiç uyanmamak istiyorum ki üzülmeyeyim artık.... Yorgun ruhumla savaş vermek o kadar zor ki...

Mutsuzsun ve mutsuzluğunu saklıyorsun.... Saklamak zorundasın yoksa anlarlar. Susmak zorundasın, susmalısın. "O çığlıklarını yutmalı güçlü olmalısın" diye telkin veriyordum kendime. Senin mutlu olman ya da mutsuzluğun kimin umrundaki?
"Bir bak etrafına kim var yanında" diye sordum kendime , düştüğümde kaldıran tek ailemdi. Gerçek olan da o değil miydi?

Herkes gitti, kaldın mı kendinle baş başa? Baktın mı yüzlerine yoksa vazgeçip kaçtın mı herşeyden, herkesten? Sustun mu hiç? Etrafındakiler seni senden ederken kapandın dimi yine kapanına... Her ne kadar takma deseler de takıyorsun değil mi? Yoksa bir boşluğa savrulup gecelerce ağladın mı? Hangisi? Ya da şöyle diyeyim; Sen hangisisin? Sen buldun mu bendini? Çıkarsana ortaya benliğini? Başkalarının kölesi olmak niye? Bu hayat senin, senin kuralların , senin dünyan ....

Susma! Haykır ey gönül, sessizlik gemilerinde boğulma,
Bu hayat senin , sana verildi başkasının kölesi olma
Bak etrafına kendi değerinin farkına varsana,
Unutma, dert de dermanıyla gelir yolun sonunda.

Saysam sana yüreğimdekileri şaşar kalırsın değil mi?
Ben en çok yüreğimden azap yedim sevgili,
Mutluluğu en çıkmaz yollarda aradım belki,
Mutluluk arayıp da bulunmazmış sevda gibi.

Öğrendim ama geç oldu bazı şeyleri .....