Bir ummandir insanın arayışı.Bir yalnızlık şöleni kasıp kavurur önce insanin benliğini, tek olduğunu düşünür ama tek deģildir işte,bilmez bunu. Bazen oturup saatlerce yalnızlığına sığınır, bazen susar kendini dinlerde yine de bulamaz o aradığı ummanın izini. Neyi, nerede kaybettiğini, hatta neyi aradığını bile bilmeksizin kaybolur bulmak istediği ummanda.Sonra Kendi yalnizlığının şöleninde kaybolur, hatta kendi yalnızlığını o kadar benimser ki etrafında can vereceğini sandıkları bile, kendini o yalnızlık şölenine daha cok iterde bilmez insan.
Onca arayıştan sonra bir muammanin tam ortasinda kendi benliğini bulur insan. Ama o kadar geç kavuşur ki benliğine o bile kacar olur kendisinden, çünki benliği onu ummanda beklerken o muammada bulur benliğini. Bu yüzden ki zor olur kabullenmek. Bu kez insan kendi benliğine kavusmak için çaba sarf eder ama bunun için o kadar mücadele etmek zorunda kalır ki , ne onca zaman yoldaş saydığı yalnizlik kendine deva olur nede ummanda aradığı hiç olmayan aşk . Şimdi yeniden başlaması lazım benliğine kendini kabullendirmeye. Zamandan faydalanmaya kalkar ama zaman bile kendinden kaçar. Insan işte böylesine bilinmezliklerle dolu bir zaman fırtınasının tamda ortasında kalir . Ama bilinmezliğini hiç kabullenmek istemez. Belki insan kabullense yalnızlığı, sessizliği, sitemi, mutluluğu, acıyı, tatlıyı, ölümü hatta ve hatta hayatı herşeyi ile kabullense ne benliğinden uzaklaşır nede kendini muammada bulur.
Peki zor mudur insanın herseyi olduğu gibi kabullenmesi? Zor mudur yalnızlığa adapte olmak yerine kendini tamamen çevresindekilerle eş tutmasi? Yada zor mudur gerçekten içi yanarken dışarıya mutlu gözükmeye calışmaması? Zor mudur insanın acısını tamamiyle gostermesi ? Neden insan hep güçlü görünmek zorunda hisseder kendini? Neden neden neden?????

~iP€K KÁ£KÀŅ~