AŞK YARASI

• 12 Mart 2019 Salı 21:57:29

“Ay Dilbere” çalıyordu fonda. Hüzün damardaydı, sevgilinin sesiyle enjekte ediliyordu doz doz hem de. Kaç parça olacaktı daha yürek! Kırılmadık yeri mi kaldı? Alçıya da gelmiyordu.
Sen de mi vuracaksın beni ey kader?
Vurulmadık canım mı kaldı bu âlemde?
Yok mu yaralıların şifası?

Bir adam gözü yaşlı bir şekildeydi. Nisan bulutları onun gözlerinde doğup yeryüzünü sarıyordu. Ve alabildiğine yağmur doluyordu. Bir süngeri sıkmanız icap eder ya işte onun gözlerini de sıksanız âlemi sele götürecek denli yaş akardı. Erkek adam ağlamaz! diyenler onun halini gördükten sonra bir daha bu lafı etmezdi. Esasen erkekler en güzel ağlardı, en içten, en yaşlı şekilde.
Bir adam bir kadını seviyordu ve bir kadın bir adamı sevmiyordu.
Rabbim en zor imtihan bu olsa gerek!

Mübalağanın bile eksik kaldığı bir hüzün hâli vardı adamın duruşunda. Hüznün sözlükteki karşılığıydı bakışları. Sevmek hiç bu denli eziyet vermemişti bir kula. Satılıyordu her gün aşklar üç kuruşluk pula.

Saçı perişandı adamın, sakalları kirliydi, bakışları küflüydü. Kalbi ise köpüklü sular kadar aktı. Saçları dolu aktı. Gözlerinde ise sağanak sağanak yaşlar aktı. Sevdiği kadına sesleniyordu mütemadiyen. Muzaffer bir komutan gibi duruyordu. “Allah şahidim olsun! Sen benim ölünceye değin tek sevdiğimsin.” Yüreğinin bam teli sızlıyordu.

Bir adam bir kadını seviyordu kitabın tam da ortasından. Karşılıksız da olsa yakışıyordu adama böylesi bir sevmek! Kadın ise adamı görmezlikten geliyordu, yok hükmünde görüyordu. Vakti gelmiş bir eşya gibi düşüyordu kalbinden. Iskartaya çıkarıyordu.

Adam ise Mecnun’dan beterdi. Kaderi kederdi. Eğrisiz büğrüsüz bir sevmekti bu. Harbiydi, açık gökyüzü gibiydi. Duru bir su gibiydi, berraktı yüreğin kadına karşı. Baktığınız zaman adamın yüreğinde kadın görünürdü.

Kıyamet kopsa da olur daha. Azrail gelse de. Ne müthiş bir sevgidir bu! Ne alkışlanacak bir sevda! Adam can veriyor aşkının yokluğunda yine de sevmekten vazgeçmiyor. Yalnızlığı kat kat sürülüyor yüreğine de yine de zerre geri adım atmıyor sevmesinden. Kadın ise aklı bir karış havada, gönlü dağların şahikasında, gözleri ufkun ardında… Adam ise aklı kadında, gönlü onun attığı adımın izinde, gözleri ise kadından başkasına kör… Allah’ım şu garibanları da gör! Şu sevenleri de…

Adam hüznün otağına bağdaş kurmuş gözyaşlarını içine akıtıyordu. Ve bir kadın alaya alıyordu kendisini kalben seven bir adamın sözlerini. Gökte akbabalar vardı bir aşkın ölüsüne üşüşmeyi bekliyorlardı. Yerde yılanlar ve çıyanlar hazır kıtaydı. “Haddine mi düşmüş beni sevmek?” diye hırpalıyordu adamın duygularını. Dünyada tek bir erkek olarak o kalsa yine onu almayacağını adamın yüzüne yüzüne haykırıyordu. Hastasına az bir ömrün kalmış diyen doktor katılığındaydı. Adam ise yaz günü zemheri yiyordu. Yer yarılsa da girseydi içine. Bunu geçiriyordu içinden, bunu diliyordu rabbinden. Can kırığı doluyordu adamın içine. Canı paramparça oluyordu.
Bir adam karanlığın ortasına yürüyordu. Elinde kırılmış bir kalp taşıyordu. Ve o kalbin içinde bir kadın yaşıyordu. Kanserli bir hücre gibi sarmıştı kalbin her yanını.
“Elgajiye” çalıyordu fonda.
Aşk yarası vardı adamın kalbinde.
Aşk acısı…